ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Είναι παράδοξο το πόσο λίγα είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι άνθρωποι σήμερα για αυτά που λένε πως τα επιθυμούν πολύ. Δεν έχουν πάψει να δηλώνουν πως θα ήθελαν να γνωρίσουν την αγάπη. Αν τους ακούσει πιο προσεκτικά κανείς, θα καταλάβει τι εννοούν πραγματικά: εννοούν να έρθει από κάπου ένα αίσθημα που να τους περιβάλλει με εύνοιες, με περιποιήσεις, με χάδια προς το εγώ που θα τα εισπράξει σαν να του οφείλονταν από παλιά. Περιμένουν να αγαπηθούν όπως περιμένουν να χρησιμοποιήσουν τις ιδιότητες ενός πράγματος εξυπηρετικού που προστίθεται στην οικοσκευή τους. Εκεί οφείλεται και η σύγχυση ανάμεσα στο «μου αρέσει» και στο «αγαπώ».

Από το σημείο αυτό αρχίζει ένας μαρασμός που διαβρώνει όλα τα αισθήματα, τις σκέψεις, τις αποφάσεις. Οι δυνάμεις της αδράνειας θα ’θελαν να σκοτώσουν τον έρωτα και την αγάπη για να μη θυμίζουν στους ανθρώπους ότι η ζωή είναι έτοιμη να κυοφορήσει, αν το θελήσουν, και να αφήσει πίσω της και κάποια έργα. Ανίκανη να ποθήσει κάτι άλλο, η ανθρωπότητα φαίνεται να θέλει να αγκαλιάσει τον θάνατο. Μπορεί να φθάσει στην αυτοκτονία βίαια, μέσω καταστροφικότητας. Μπορεί όμως και να πορευτεί προς το ίδιο τέρμα ήσυχα, νωθρά, μέσω μικροαπολαύσεων. Τι θα ήταν δυνατόν να αποτρέψει ένα τόσο άδοξο τέλος;