Η αφήγηση του Σολδάτου ακολουθεί κατά κανόνα τους χρονικούς σταθμούς των ταινιών όπου συμμετέχει ο Καμπανέλλης. Ως προς τη μορφή της, διακρίνεται από έναν ιδιάζοντα κινηματογραφικό βηματισμό: είναι μεστή από αναφορές, αιφνιδιάζει ενίοτε με ακαριαίους χαρακτηρισμούς, αναπτύσσεται με τρόπο λιτό, σαφή, αλλά και συνδηλωτικό, καθώς εννοούνται πάντα πολύ περισσότερα απ όσα αναφέρονται. Μπορεί να κάνει ένα flash back, για να θυμίσει μια διαδοχή περιστατικών ή ένα montage γεγονότων για να αποδώσει συνοπτικά το ειδικό βάρος μιας εποχής. Ο λόγος του είναι κάποτε εξομολογητικός, χιουμοριστικός, στακάτος και ταχύς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σολδάτος δεν διστάζει, εάν το κρίνει απαραίτητο, να συνδέσει κάποια ταινία με ένα θεατρικό έργο του Καμπανέλλη. Αυτό συμβαίνει με το Οδυσσέα γύρισε σπίτι που γράφεται το 1952, με τον Δράκο, που γυρίζεται το 1956 από τον Νίκο Κούνδουρο σε σενάριο του Καμπανέλλη. Η συγκρότηση ενός μύθου, η κατασκευή ενός ειδώλου, η εκμετάλλευση ενός θρύλου, τα υποκατάστατα ηρωισμού και η αξιοποίησή τους από την εν ενδεία κοινότητα, οι διαδικασίες μυθοποίησης και απομυθοποίησης είναι οι κεντρικές θεματικές γραμμές που διατρέχουν και τα δύο έργα, με τη διαφορά ότι στο "θεατρικό ταυτίζονται το πραγματικό πρόσωπο και το μυθικό, ενώ στη ταινία καλείται ένα διαφορετικό πρόσωπο να ενδυθεί το μύθο ενός άλλου": ο εξ επαγγέλματος και ο κατά λάθος ήρωας. Με την εμπειρία που έχει αποκομίσει από τη θεατρική συγγραφή, ο Σολδάτος μπορεί να προσεγγίσει δύο έργα που εστιάζουν στην ετοιμόρροπη μεταπολεμική Αθήνα και να συλλάβει την κοινή τους γλώσσα και τον ενιαίο προσανατολισμό τους.

Στο βιβλίο αυτό ο Σολδάτος, αξιοποιώντας τις γνώσεις και τις εμπειρίες του ως προς την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, σκιαγραφεί το κινηματογραφικό πορτραίτο τού κατά τεκμήριο μεγαλύτερου έλληνα δραματουργού στον εικοστό αιώνα, ενισχύει τη μικρή σχετική βιβλιογραφία, αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αφοσίωσή του στους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου και ιδιαίτερα προς τον Καμπανέλλη.