Χαμογέλασα και πέρασα το βλέμμα μου απ' τις ερεθισμένες μπλε φλεβίτσες του λαιμού της, μέσα στα μάτια της. Μπερδεμένος, την εξερευνούσα. Αλλά, κοίταζα την όψη της σαν καθρέφτη, απ' όπου έψαχνα να δω και τα δικά μου αληθινά συναισθήματα. Ένα καθρέφτισμα του πραγματικού εαυτού μου. Όσο σκοτεινός ή παράξενος κι αν ήταν.

«Στο επόμενο κόλπο σου, να είσαι λίγο πιο προσεκτικός. Έτσι, Δημήτρη μου;», είπε παραπονιάρικα. «Θα είμαι, Έλενά μου», απάντησα, «Θα είμαι», αλλά μετά, εντελώς ξαφνικά, μου έκοψε το μυαλό, μια άλλη σκέψη. «Ή, μήπως δεν θα είμαι καθόλου...». «Γιατί, θέλεις να με βγάλεις απ’ τη μέση;», είπε έκπληκτη. Έσμιξε τα καλοσχηματισμένα φρύδια της. «Αν σκεφτώ πάλι την περιγραφή του Μαξ για εκείνη τη βραδιά σας, ναι. Και σήκωσες και τα τρακόσια χιλιάρικα κι εξαφανίστηκες χωρίς εμένα. Πιστεύω πως ένα καλό σφάξιμο σου αξίζει, ακόμα και τώρα. Δεν είναι άσχημη ιδέα, να σε καθαρίσω, εδώ στην ερημιά, μωρό μου. Το τοπίο μ' εμπνέει. Όμορφο σημείο για να σε στείλω στον άλλο κόσμο. Θα μου μείνουν κι όλα τα λεφτά, αυτή τη φορά. Δεν συμφωνείς;». Τρόμαξε λίγο. Παρατήρησα στο βλέμμα της μια ελαφριά ανησυχία. «Δεν τα έχεις ξεπεράσει όλα αυτά; Τι έπαθες; Τώρα ν' αρχίσω να σε φοβάμαι;». Εκείνη την στιγμή, μια αστραπή από μακριά έσκισε τον αέρα. Απ' τη δυτική πλευρά του ορίζοντα. 'Αστραψε πάνω στα πρόσωπα μας κι ένας μικρός υπόκωφος μακρινός κρότος έσκασε μέσα στ' αυτιά μας. «Ποτέ μην εμπιστεύεσαι στις ερημιές, ένα αγριόσκυλο χωρίς αγνότητα».