Τέσσερα καινούργια θεατρικά έργα του καταξιωμένου θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Μανιώτη, εμπνευσμένα και γραμμένα για την Κρίση που βιώνουμε εκόντες- άκοντες, ενεοί τα τελευταία χρόνια. Μαρτυρία εκ των έσω, από έναν συμπάσχοντα ενεργό πολίτη και διανοούμενο που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του, αλλά ζει, κινείται, παρατηρεί, συλλέγει και μεταπλάθει δημιουργικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα χρόνια του Φόβου. Ανθρωποι ματαιωμένοι, πιεσμένοι, ζορισμένοι, εγκλωβισμένοι στις συμβάσεις, στις ανασφάλειες, στις φοβίες τους, άνθρωποι που κρατούν αλώβητη μέσα τους τη σπίθα του ελεύθερου πνεύματος το οποίο ζητάει επειγόντως λύτρωση ή αυτό-καταστροφή. Το ένστικτο της Ζωής που μετατρέπεται σε ένστικτο Θανάτου κι ο Έρωτας, η μόνη διέξοδος (;) για να βγούμε από το καβούκι, από τα ρούχα κι από τα κεκτημένα μας. Ο εχθρός βέβαια καραδοκεί τον γυμνοσάλιαγκα που θα εγκαταλείψει τον κοχλία του. Ο εχθρός είναι πραγματικός, ανίκητος κι αόρατος.

Κανένα συνωμοσιολογικό σενάριο δεν υποφώσκει στη γραφή του Γιώργου Μανιώτη. Πρόκειται απλώς για μια δραματική σύμβαση ή θεατρική εκμετάλλευση αστικών μύθων, στοιχείο αναπόσπαστο του μικροαστικού ή μεσοαστικού ασφυκτικού περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται και δρουν οι ήρωές του. Προδομένα όνειρα, χαμένες ελπίδες και τσαλαπατημένες φιλοδοξίες, η απομάκρυνση από τη Φύση που έχει καταστεί οριστική και φαίνεται σα διαζύγιο από την εσώτερη ουσία μας. Οι αδύναμοι ανακυκλώνονται στη χωματερή της Ιστορίας, αλλά ο Μανιώτης δεν είναι ο παντογνώστης συγγραφέας, γράφει εν θερμώ, ιμπρεσσιονιστικά σχεδόν, υπερασπίζει τα πρόσωπά του από μέσα, μεροληπτεί μετά φιλανθρωπίας και φιλοσοφεί άνευ επιτηδεύσεως. Είναι αληθινός, είναι σύγχρονος, είναι προβληματισμένος χωρίς να είναι προβληματικός. Κι αυτό τον κάνει αγαπητό σε θεατή κι αναγνώστη.