ΔΗΜΗΤΡΑ-ΑΡΤΕΜΙΣ
Χρόνο για χάσιμο δεν είχε η καλή θεά. Ντύθηκε γρήγορα σαν απλή γυναίκα, μπερδεύτηκε με τους θνητούς κι άρχισε τη δουλειά.
Δύσκολη δουλειά! Δεν μπορούσαν να καταλάβουν εύκολα οι άνθρωποι. Πολλές φορές έσκαβε μόνη της, φύτευε, πότιζε, σκάλιζε, κι όλο έδειχνε τη δουλειά της, κι όλο μιλούσε. Και πόσες δυσκολίες δε συνάντησε. Πολλοί την κορόιδευαν. Ενώ ήταν κουτοί έκαναν τον έξυπνο. Την έλεγαν τρελή και έλεγαν πως έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος απ τους θεούς και πως δεν πρόκειται ν αλλάξει. Οι πιο γνωστικοί όμως, παρακολουθούσαν με προσοχή, βλέπανε πως τους έλειπαν γνώσεις, πως μαθαίνανε καινούρια πράγματα και ριχτήκανε στη δουλειά.
Και η ανταμοιβή δεν άργησε. Πόσο πιο πλούσιο ήταν τώρα το στάχυ που βγήκε από το σπόρο που φύτεψαν οι ίδιοι! Και πόσο πιο μεγάλη ήταν η χαρά που έδινε αυτό το ποτισμένο με ιδρώτα χωράφι με τα γυρτά απ τον πολύ καρπό στάχυα!
Τώρα πια φαινόταν καθαρά ποιο ήταν το σωστό και σιγά σιγά όλοι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη. Σταμάτησαν να γυρνούν μέσα στα δάση ψάχνοντας για καρπούς. Άρχισαν να χτίζουν σπίτια κι ολόκληρα χωριά, απόχτησαν κατοικίδια ζώα, έμαθαν τέχνες και γράμματα, έχτισαν πολιτείες που τις στόλισαν με ωραία έργα, ναούς και αγάλματα. Έτσι ήρθε ο πολιτισμός και θα ρχόταν και μια σταθερή ειρήνη αν ο Αρης, αυτός ο αιμοχαρής θεός του πολέμου, δεν έσπρωχνε τους ανθρώπους στον πόλεμο. Αλλά τώρα η δουλειά του γινόταν δύσκολη, γιατί ο νέος τρόπος ζωής έκανε τους ανθρώπους να μισούν τον πόλεμο σαν τη μεγαλύτερη κατάρα του κόσμου. …
