«Η απολογία του Ζ» δεν είναι αυτοβιογραφία, αλλά μια νουβέλα γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, ισοδύναμο με το τρίτο «υποθετικό» πρόσωπο μιας αφήγησης. Αρχικά προοριζόταν για πρόλογος στο ομώνυμο βιβλίο, όμως δεν ήθελα εκείνη την εποχή (τέλος του 1966) το «φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος» να επηρεαστεί από μια «ντοκουμενταρισμένη φαντασία». Έτσι άφησα την έκδοσή του για αργότερα. Ο χρόνος που μεσολάβησε έδωσε στα πράγματα τις σωστές τους διαστάσεις κι απομάκρυνε τον κίνδυνο να επισκιάσει η προβληματολογία του συγγραφέα το ίδιο το υλικό του. Αντίθετα, επειδή ενισχύει, βαθαίνει κι αποκαλύπτει την υποκειμενική ερμηνεία μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, θεωρώ πως «Η απολογία του Ζ» είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του «Ζ».