Περιέργως, ένα από τα πλέον σημαντικά, αν όχι το πιο σημαντικό ζήτημα σχετικά με την ανατροπή του καπιταλισμού και τη χειραφέτηση του ανθρώπου, είναι παραμελημένο από τους σύγχρονους μαρξιστές. Πρόκειται για τον ρόλο της σύγχρονης εργατικής τάξης ως της κοινωνικής δύναμης, η οποία 6α πρωτοστατήσει σε αυτήν την απελευθερωτική διαδικασία.

Υπάρχουν ορισμένοι που αμφισβητούν αυτόν τον ρόλο, ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της εργατικής τάξης, και άλλοι οι οποίοι θεωρούν ατεκμηρίωτα δεδομένη την επαναστατικότητά της, και αυτό όταν, στην πράξη και παρά την κρίση, η εργατική τάξη και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί φορείς της κάθε άλλο παρά δρουν έτσι ώστε να ανατραπεί επαναστατικά η καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Οι κλασικοί του μαρξισμού επέλεξαν την εργατική τάξη ή το αδιαχώριστο εννοιολογικά με αυτήν προλεταριάτο, σαν τον Μεσσία της εγκόσμιας απελευθέρωσης της ανθρωπότητας, όχι αυθαιρέτως, αλλά στη βάση ορισμένων χαρακτηριστικών της. Ταυτόχρονα, παρόλο που υποτίμησαν την παράλληλη με την ανάπτυξη του καπιταλισμού δυναμική της ενσωμάτωσής της στο κυρίαρχο σύστημα, θεώρησαν αναγκαίο να εισάγουν ορισμένες μεσολαβήσεις για να μπορέσει η δυνάμει επαναστατικότητά της να αναδειχθεί στην πράξη.

Το ερώτημα το οποίο γίνεται προσπάθεια να απαντηθεί σε τούτη τη μελέτη είναι κατά πόσο η σύγχρονη εργατική τάξη συνεχίζει να αποτελεί μία δυνάμει επαναστατική τάξη και, αν ισχύει κάτι τέτοιο, ποια στρατηγική πρέπει να ακολουθηθεί έτσι ώστε να επέλθει η μετεξέλιξή της στην πράξη από τάξη καθεαυτή σε επαναστατική τάξη διεαυτήν.