H έννοια της επικινδυνότητας απασχολεί την εγκληματολογική και ποινική θεωρία πάνω από έναν αιώνα, άλλοτε ως αυταπόδεικτη ιδιότητα του δράστη, άλλοτε ως «παιδική ασθένεια» της εγκληματολογίας κι άλλοτε ως «στοιχείο πλαστό», με αμφιλεγόμενη δικαιοκρατική συμβατότητα. ?στόσο, παρά τις ενστάσεις που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί, πρόκειται για μία έννοια που επιδεικνύει τεράστια στον χρόνο αντοχή, γεγονός που επαληθεύεται από την εμφατική της επανάκαμψη στις σύγχρονες νεο-θετικιστικές προσεγγίσεις, στις θεωρίες για την εγκληματική ροπή της λεγόμενης υπο-τάξης (underclass), στις θεωρήσεις που εξομοιώνουν την αταξία με το έγκλημα, σε εγκληματο-προληπτικές και αντεγκληματικές στοχεύσεις με αναφορά στην αχρήστευση (incapacitation) των δραστών, αλλά και σε προτάσεις ενίσχυσης μίας προληπτικής ποινικής καταστολής ή ακόμα εισαγωγής ενός «ποινικού δικαίου του εχθρού» ή ενός «δικαίου των κινδυνοποιών».

Η μελέτη ιχνηλατεί τις κοινωνικές, επιστημολογικές και θεωρητικές κατα-βολές της επικινδυνότητας, αμφισβητώντας την επιστημονική της βάση, ενώ ταυτόχρονα εξετάζει τον ρόλο και τη λειτουργία της στη νομιμοποίηση συγκεκριμένων αντιλήψεων και θεσμικών πρακτικών.