Κατά τη διάρκεια της δικηγορίας μου 1958-2000 διαχειρίστηκα χιλιάδες υποθέσεις ενώπιον όλων των δικαστηρίων από το Ειρηνοδικείο έως τον ’ρειο Πάγο και το Συμβούλιο Επικρατείας και σχημάτισα περί τις έξι με εφτά χιλιάδες φακέλους δικογραφιών. Κατά τη συνταξιοδότησή μου το 2000 και επειδή ήθελα να ενοικιάσω το γραφείο μου και δεν είχα χώρο να τις αποθηκεύσω ούτε και μου ήταν πλέον χρήσιμες, τις κατέστρεψα. Έμειναν μόνο ελάχιστες, τις οποίες μετέφερα στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου.

Επειδή όμως φρονώ ότι και ο δικανικός λόγος του δικηγόρου, ο οποίος εκφράζεται κυρίως με τις αγορεύσεις του ενώπιον των ποινικών δικαστηρίων και στις προτάσεις του (γραπτές και προφορικές ή και μόνο γραπτές αγορεύσεις), ενώπιον όλων των άλλων δικαστηρίων, αποτελεί τέχνη του λόγου, όπως και οι Λυσίου λόγοι, που διδάσκονται στα σχολεία ως λογοτεχνικά κείμενα, θεώρησα ότι το λογοτεχνικό μου έργο, που αναφέρεται εις όλα τα είδη του έντεχνου λόγου (μυθιστόρημα, διήγημα, δοκίμιο, ταξιδιωτικό, θεατρικό έργο, ποίηση), θα ήταν ελλιπές εάν δεν άφηνα πίσω μου ένα δείγμα και του δικανικού μου λόγου, ο οποίος υπήρξε και πλούσιος και επιτυχημένος. Γι’ αυτό και σκέφτηκα τις λίγες αυτές προφορικές και γραφτές αγορεύσεις μου, που σώθηκαν, να τις περιλάβω σε ένα βιβλίο, το οποίο με ενδιαφέρον θα έβλεπαν και θα διάβαζαν οι αναγνώστες μου. Κατά το διάστημα δε της δικηγορίας μου υπηρέτησα και ως προϊστάμενος της νομικής υπηρεσίας του Δήμου Πειραιά, ως αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά και ως αντιπρόεδδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά.Μου προτάθηκε δε να εκλεγώ και ως πρόεδρος, τόσο του Δικηγορικού Συλλόγου, όσο και του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά, αλλά επειδή λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας μου στη δικηγορία, αλλά και στην πολιτική, θα έπρεπε να διακόψω ή να αναστείλω το λογοτεχνικό μου έργο, εάν εκλεγόμουν και πρόεδρος στους οργανισμούς αυτούς, δε δέχτηκα να αναλάβω κι αυτές τις ευθύνες.