ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΣΤΗ ΣΚΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ SOCIETAS RAFFAELLO SANZIO

Ο Ρομέο Καστελλούτσι είναι ένας από τους πλέον πρωτοποριακούς Ευρωπαίους σκηνοθέτες της εποχής μας. Οι παραστάσεις της Ομάδας του, της Σοτσίετας Ραφαέλλο Σάντσιο, αποτελούν θεατρικό γεγονός υψηλής αισθητικής αλλά και αντιδράσεων λόγω του συχνά προκλητικού, εικονοκλαστικού χαρακτήρα τους που οδηγεί ως τη λογοκρισία τους.

Η μελέτη του Δημήτρη Τσατσούλη προσεγγίζει τις σκηνικές εικόνες του Καστελλούτσι με αιρετικό τρόπο: υπό το πρίσμα των φωτογραφικών αλλά και εικαστικών εικόνων ενός επίσης προκλητικού όσο και ανατρεπτικού κινήματος των αρχών το 20ού αιώνα, εκείνο του Σουρρεαλισμού. Επιχειρεί έτσι έναν διακαλλιτεχνικό διάλογο εικόνων με βάση ποικίλα θεωρητικά εργαλεία τόσο της παραστασιολογίας όσο και της θεωρητικής ανάλυσης της φωτογραφικής εικόνας: σημειωτικά, κοινωνιολογικά, ανθρωπολογικά κ.ά. Από το σώμα του βιβλίου περνούν φωτογραφίες ή πίνακες των Μαν Ρέη, Σαλβαδόρ Νταλί, Χανς Μπέλλμερ, Ζακ-Αντρέ Μπουαφφάρ, Ραούλ Υμπάκ, Ρενέ Μαγκρίτ και άλλων σουρρεαλιστών σε μια προσπάθεια εντοπισμού στα έργα τους των υπονοούμενων ή εμφανών αναφορών που ο συγγραφέας ανακαλύπτει στις σκηνικές εικόνες των παραστάσεων του Καστελλούτσι όπως: στην Τριλογία της Θείας Κωμωδίας του Δάντη (Inferno, Purgatorio, Paradiso), στα ένδεκα Επεισόδια της Tragedia Endogonidia, σε παλαιότερες παραστάσεις όπως εκείνες των Amleto, Genesi, Giulio Cesare, Orestea, Santa Sofia -Teatro Khmer, Hey Girl!, και άλλες.

Ταυτόχρονα, επιχειρείται μια παράλληλη ανάγνωση της ιδεολογίας και αισθητικής του Σουρρεαλιστικού Κινήματος, όπως εκφράστηκε από εξέχοντα μέλη του όπως ο Μπρετόν, ο Μπατάγι, ο Νταλί ή ο Καγιουά, και εκείνης της Σοτσίετας Ραφαέλλο Σάντσιο, όπως εκφράστηκε με διάφορες αφορμές από τα ιδρυτικά της μέλη, τους Ρομέο και Κλαούντια Καστελλούτσι και την Κιάρα Γκουίντι. Καταλήγει, έτσι, στην πρόταση ότι το θέατρο του Καστελλούτσι, παρά τη δηλωμένη απέχθεια του σκηνοθέτη στον Σουρρεαλισμό, αποτελεί την πλέον ολοκληρωμένη μορφή της ιδεολογίας και αισθητικής του Κινήματος στο χώρο του θεάτρου, στο κατώφλι του 21ου αιώνα.

Ο συγγραφέας οδηγείται στα συμπεράσματά του εξετάζοντας τη φωτογραφική λογική που διέπει πολλές από τις σκηνικές εικόνες του Καστελλούτσι, προσεγγίζοντας την σουρρεαλιστικών αναφορών αισθητική και ιδεολογία της Θεατρικής Ομάδας μέσω της έννοιας της εικονοκλασίας, του εντοιχισμένου καλλιτέχνη, της έννοιας του μιμητισμού και του αισθητικά άμορφου, της αντίληψης του ωραίου. Η μελέτη ολοκληρώνεται με ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στη ρητορική της εικόνας όπου εξετάζονται διαδοχικά η σαρκική υπόσταση του λόγου, η εικόνα της γραφής και η ρητορική του σώματος.