Ο Μαξ Ρίτβο έχει ένα σώμα που νοσεί από έναν επιθετικό μεταστατικό καρκίνο και κάμποσα χρόνια ψυχανάλυσης στην πλάτη. Έχει επίσης ένα μεγάλο σημειωματάριο με κίτρινες σελίδες. Και μια καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια με μια άκρως ιδιοσυγκρασιακή μέθοδο διδασκαλίας. Σπάνια μια ποιητική συλλογή είναι προϊόν ενός πανεπιστημιακού μαθήματος, μα ο σκληρός πυρήνας των Αιώνων υπήρξε αποτέλεσμα της συνάντησης του Μαξ Ρίτβο με την Ντοροθία Λάσκι. "Δεν γράφω αρκετά, νιώθω σφιγμένος, το μυαλό μου με εμποδίζει να γράψω", της είπε στην αρχή του εξαμήνου και εκείνη απάντησε στέλνοντάς του ένα μήνυμα στο κινητό κάθε βράδυ του Οκτωβρίου του 2013. Τα μηνύματα περιείχαν οδηγίες και ερωτήσεις όπως "κάνε μπάνιο με πολύ ζεστό νερό", "σκέψου με ποιο ζώο αισθάνεσαι πιο κοντά", "τι είδους βλέμμα θα σου έριχνε αυτό το ζώο;" ήταν ένας συνδυασμός μικρών καθημερινών τελετουργικών που λειτουργούσαν ως αφορμές και ερεθίσματα για γράψιμο. Τελετουργικά, προσεκτικά σχεδιασμένα από την καθηγήτρια κι ευλαβικά εκτελεσμένα από τον μαθητή.
Στους Αιώνες ο Ρίτβο περιστοιχίζεται από πρόσωπα σε ένα σύμπαν μέδουσα. Το όνομά του βρίσκεται στο στομάχι μιας χήνας. Η γλώσσα είναι ένα φύλλο που σκίζεται, ένα βουλωμένο υδραγωγείο. Οι επιθυμίες δεν φωτίζουν στιγμιαία την οθόνη του μυαλού αλλά χρωματίζονται αργά καθώς περνούν μέσα από το σώμα. Το σώμα που είναι άλλοτε ουρανός, άλλοτε καβούκι, άλλοτε ύφασμα. Η βελόνα του πικάπ εισχωρεί στο κεφάλι. Στην καρδιά φυτρώνουν νύχια. Το δέρμα βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με τον φλοιό και τον οπό των δέντρων. Το μυαλό είναι ένα μαύρο γάντι. Ο βολβός της τρίχας κάτι που μασιέται μέχρι να βγάλει χυμό. Το αίμα χαρούμενο κι εξουθενωμένο. Ο θάνατος καρδιοκατακτητής.
Η ποίηση του Ρίτβο αποτελεί θαυμαστό μείγμα αμεσότητας, εμβρίθειας, γρίφων, επινοήσεων, ενσαρκώσεων και εκλάμψεων. Πότε φασκιωμένη με τη ζεστασιά των θηλαστικών και πότε "δέσμη καθάριο νερό που εκρήγνυται" κρύβει μέσα της "μια ελπίδα σε σχήμα πουλιού". Στους διαδρόμους των νοσοκομείων ο ποιητής παρατηρεί ψύχραιμα και διερευνητικά το μαβί διάχυτο φως ενός επικείμενου θανάτου και ξαπλωμένος ανάσκελα στον τομογράφο τού στέλνει φιλιά.
