Μετά τη δραματική διάλυση μιας παθιασμένης σχέσης, το τέλος της οποίας δεν ήταν προδιαγεγραμμένο, ύστερα από μια ξαφνική δήλωση εγκατάλειψης -που γίνεται μέσω τηλεφώνων και Διαδικτύου- Εκείνη, που δεν είχε δει την αυλαία να πέφτει, αδυνατεί να το αποδεχτεί. Μοναδική της διέξοδος, η αποδόμηση του γεγονότος και το γρήγορο «χτίσιμο» της μυθιστορηματικής εκδοχής του πάνω στα απομεινάρια του συναισθηματικού σεισμού. Σαράντα γράμματα -όσο και οι βαρύτατες μέρες του πένθους μετά τον θάνατο αγαπημένου προσώπου- ξετυλίγουν το χρονικό της εγκατάλειψης.

Μέσα από την τέχνη, αλλά κυρίως το θέατρο, και μάλιστα εκείνο της ωμότητας του Antonin Artaud, η Μαριέλ Νικοδήμος μεταγράφει σε λέξεις το ερωτικό πένθος που η εικονική πραγματικότητα τείνει, σήμερα, να ευτελίσει, όπως και κάθε ανθρώπινο συναίσθημα. Η επιβίωση οφείλεται στον Λόγο, ένας λόγος σκληρός, αμείλικτος, οργισμένος. Δύο γυναικείες μορφές ταξιδεύουν από το φως στο σκοτάδι? ποια είναι η χαμένη και ποια η κερδισμένη δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η πένα της Νικοδήμος είναι χειρουργικό νυστέρι ακριβείας.