Το μόνο που θέλησα είναι να πήγαινα μια βόλτα στο δάσος με τα ξωτικά, γυρεύοντας τα μαγικά τους ξόρκια. Νόμιζα πως αυτά θα με γιατρέψουν. Θα με γλιτώσουν απ’ το κακό και απ' τ' άδικο της θυσίας. Πιάνουν, λένε, άμα τα πεις με την καρδιά σου. Πρόσεχε την ώρα, κι εδώ χρειαζούμενος είναι ο προσδιορισμός.
«Σωστή».
Αυτό με κατάτρεχε μια ζωή μέχρι τα σήμερα. Η λέξη «σωστός», «σωστή», «σωστό». Που δεν με χωρούσε.
Γι' αυτό δεν τη γλίτωσα. Γιατί οι γονιοί μας δεν ένιωσαν πως ήμουνα ο σωστός γι' αυτούς και τη γενιά μας. Εσύ ήσουνα. Γιατί η ώρα, αν ήταν η σωστή, τότε σίγουρα δεν ήταν για μένα. Για σένα ήτανε. Πέρασε χωρίς να με αγγίξει στο ελάχιστο η μαγική της επιρροή. Σαν τ' όνειρο κι αυτή. Τέλειωσε αφήνοντας μια πικρή γεύση στο στόμα. Κι έναν θάνατο από αμέλεια. Έτσι είπανε στους ξένους, μα εμείς το ξέρουμε καλά πως με σκοτώσαν.
- Στ' αλήθεια μπορεί να έχω πεθάνει από τα χτες.
- Μπορεί να 'χεις πεθάνει.
- Μα είναι αργά για να το πληροφορηθώ στο ενθάδε;
- Ποτέ δεν είναι. Ξύπνα!