«Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 1940

Αυτή η ανάμειξη των ναζί στον προγραμματισμό του Festspiele είναι απαράδεκτη. Εξοργιστική. Και η μετατροπή του Φεστιβάλ σε χυδαίο εργαλείο προπαγάνδας, σε ψυχαγωγία για το στράτευμα, είναι η χαριστική βολή. Να κρατάνε όμηρο τον Μότσαρτ. Να τον ταπεινώνουν έτσι. Μα δεν υπάρχει κανείς ν’ αποτρέψει αυτή την ύβρη; Μου φαίνεται πως, τώρα, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο! Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να κάνουν κάτι τέτοιο. Χωρίς καμία αντίδραση, καμία αντίσταση. Αυτή η φάρσα πρέπει να τελειώνει. Πάση θυσία. Πρέπει να σώσουμε τον Μότσαρτ!»

Η ιστορία μιας μουσικής τρομοκρατικής επίθεσης. Το καλοκαίρι του 1939, λίγο μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό Ράιχ, ο Ότο Γ. Στάινερ νοσηλεύεται σε ένα σανατόριο του Ζάλτσμπουργκ, ενώ απ’ έξω η ιστορία δείχνει τα δόντια της. Αυστριακός, Εβραίος (λιγάκι), μόνος (εντελώς), αγαπά πλέον μόνο τη μουσική, ενώ η φυματίωση και η ταπείνωση της ασθένειας τον σπρώχνουν λίγο-λίγο στο περιθώριο του κόσμου. Ενός κόσμου που ηχεί παράφωνος στο ευαίσθητο αυτί του. Όλα μοιάζουν προαποφασισμένα, όταν ένα τυχαίο γεγονός τον φέρνει πολύ κοντά στο να αλλάξει την πορεία του αιώνα. Κι αν δεν έμενε τίποτα πια για να σώσει κανείς εκτός από τον Μότσαρτ;