ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ

Από τη σύστασή του το ελληνικό κράτος με το διάταγμα 1372/5 του 1830 θέσπισε το θεσμό του επιθεωρητή. Μέσα από την υπερεξουσία του αξιολογούσε το δάσκαλο ως προς τον τρόπο εργασίας του, αλλά και αποφάσιζε ποιος δάσκαλος θα συνέχιζε να διδάσκει και ποιος όχι.

Έκτοτε σε όλες τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που επιχειρήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις, δεν απουσιάζουν οι προσπάθειες χειραγώγησης και ελέγχου των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού έργου. Όλες αυτές οι προσπάθειες έστω και με διαφορετικό όνομα είχαν ένα κοινό διττό σκοπό, την μεταλαμπάδευση στους μαθητές της κυρίαρχης ιδεολογίας και τον έλεγχο των πολιτικών φρονημάτων των εκπαιδευτικών. Ούτε η μεταρρύθμιση του 1964 -που ήταν και η μοναδική πραγματική προσπάθεια- δεν απάλλαξε τους εκπαιδευτικούς από το βρόγχο του επιθεωρητισμού.

Η περίοδος 1981-1985 τερματίζει την πολιτική κυριαρχία της συντηρητικής ιδεολογίας και δίνει ελπίδες, μέσα από το πλήρες ελεγχόμενο συνδικαλιστικό κίνημα, για κατάργηση του θεσμού των επιθεωρητών η οποία και πραγματώνεται μέσα από τον περιορισμό των εποπτικών καθηκόντων τους. Παρά την κατάργηση των επιθεωρητών οι επόμενες κυβερνήσεις δεν αμφισβητούν το θεσμό της αξιολόγησης και προσπαθούν να επιβάλλουν ένα νέο σύστημα. Ακόμη και σήμερα η «αξιολόγηση» αποτελεί αντικείμενο ποικίλων διαπραγματεύσεων ενώ η «αποτίμηση» εμφανίζεται στο προσκήνιο.

Όλα αυτά τα χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα είναι εγκλωβισμένο στη διεκδίκηση συντεχνιακών συμφερόντων, περιορίζεται σε μεμονωμένες διεκδικήσεις, δεν μπορεί να αντιταχθεί στην κυρίαρχη ιδεολογία, δεν καταφέρνει να αμφισβητήσει ευθέως το θεσμό της αξιολόγησης που λειτουργεί ως ένα είδος αστυνόμευσης της εκπαιδευτικής κοινότητας.