Ποια ήταν τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της ανασυγκρότησης της ελληνικής Αριστεράς μετά την ήττα του Εμφυλίου; Πώς συντελέστηκε η μετάβαση από τον μεταπολεμικό αντιφασισμό στη διαιρετική τομή Δεξιά-Αντιδεξιά, που καθόρισε και τη μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή; Πώς η υπό διαμόρφωση αντιδεξιά ιδεολογία διασταυρώθηκε με την αναδιαμόρφωση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ξεκινώντας από το εμβληματικό 1956, που εγκαινίασε την αντιφατική εποχή της αποσταλινοποίησης; Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στον τρόπο που η ΕΔΑ, την περίοδο 1956-1967, υποδέχθηκε αλλά και διαμόρφωσε τους πολιτικούς μετασχηματισμούς και τις πολιτισμικές αντιλήψεις της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Υπό το πρίσμα της πολιτικής ιστορίας και της ιστορίας των πολιτικών ιδεών, εξετάζονται οι απόπειρες της ΕΔΑ για την αναθεώρηση της σχέσης της Αριστεράς με τις ιδέες, τους διανοούμενους αλλά και τη "σοβιετική πατρίδα", η εκ νέου πραγμάτευση της αντιφασιστικής και "αντιστασιακής" εμπειρίας καθώς και των παραδόσεων που ανάγονται στη δεκαετία του ’30, η επιστροφή του κόμματος στη δεξαμενή της "λαϊκότητας" και του "εθνικού", όπως αποτυπώθηκε και στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη ή στο πολιτικό-μουσικό εγχείρημα του Μίκη Θεοδωράκη.

Διαμορφώνοντας έναν ιδιότυπο "ταυτοτικό υβριδισμό", και μέσα στα όρια του διπολικού κόσμου, η ΕΔΑ έγινε ο αντιφατικός τόπος διαμόρφωσης νέων πολιτισμικών στάσεων και πολιτικών-ανθρωπολογικών τύπων που καθόρισαν την ελληνική πολιτική ζωή για τις επόμενες δεκαετίες.
Κ.Λ.