Ο 'Αδειος Χώρος, "διαιρεί" το θεατρικό τοπίο, όπως το είδε ο Μπρουκ, σε τέσσερις διαφορετικούς τύπους: το Νεκρό Θέατρο (το συμβατικό Θέατρο, που είναι γεμάτο στερεότυπα και ανικανοποίητο), το Ιερό Θέατρο (που επιδιώκει να ξαναβρεί την τελετουργική και πνευματική διάσταση της δραματικής τέχνης - το χώρο που εστίασαν την έρευνά τους ο Αρτώ και ο Γκροτόφσκι), το "Τραχύ" Θέατρο (το λαϊκό θέατρο που στέκεται απέναντι στο επιτηδευμένο, γεμάτο θόρυβο και δράση - τυπικά χαρακτηριστικά του Ελισαβετιανού Θεάτρου) και το ’μεσο Θέατρο, στο οποίο ο Μπρουκ προσδιορίζει τη δική του καριέρα - ένα δρόμο ανακάλυψης ενός ρευστού και συνεχώς μεταβαλλόμενου στυλ που εστιάζει στη χαρά της θεατρικής εμπειρίας. Αυτό που διαφοροποιεί το γράψιμο του Μπρουκ από πληθώρα κειμένων για το Θέατρο, είναι η εξαιρετική διαύγειά του.

Ο απαλός φωτισμός που ρίχνει στα τέσσερα είδη του Θεάτρου που μας παρουσιάζει είναι χαρισματικός, ο λόγος του έντιμος, φιλικός και αβίαστος και, αν και παθιασμένος με το θέμα, καταφέρνει να αποφύγει το διδακτισμό και το στόμφο - συνήθεις αδυναμίες σε πολλά παρόμοια κείμενα. Με τις ποιότητες αυτές, που άλλωστε βρίσκονται στον πυρήνα της προσέγγισής του, ο Μπρουκ, μας δείχνει πώς, το Θέατρο, ως ένας ζωντανός οργανισμός, αψηφά τους κανόνες, κατασκευάζει και καταστρέφει αυταπάτες και δημιουργεί εμπειρίες και αναμνήσεις "χαραγμένες" ανεξίτηλα στο σώμα του θεατρικού κοινού. Ο ’δειος Χώρος είναι κυρίως μια Δυνατότητα. Να συ-ζητήσουμε για το Θέατρο, να θεραπευτούμε από αυτό και να το θεραπεύσουμε... Το Θέατρο ως ανάγκη, ως εργαλείο και, όπως ο ίδιος ο Μπρουκ μας λέει, "ως ένας μεγεθυντικός φακός για να δούμε πιο καθαρά τις λεπτομέρειες της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων".