Το Φθινόπωρο κυλούσε υγρό και λασπωμένο, στα στενά σοκάκια του νησιού. Η ρουτίνα του σχολείου έσωζε την κατάσταση.
Αυτό που μου συνέβαινε ήταν μπερδεμένο. Είχα μια κανονική ζωή και μια ευχάριστη δουλειά. Η θέση μου στην κοινωνία ήταν ενδιαφέρουσα και είχα αρκετούς φίλους. Κι αν πάθαινα αμνησία, θα μπορούσα να λέω πως ζούσα την ζωή που ονειρεύτηκα. Η μνήμη όμως δεν με άφηνε να το χαρώ.
Όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, εκείνες τις στιγμές που αναλογιζόμουν τα στραβά και τα σωστά της ζωής μου, ο ’γγελος ήταν εκεί. Σαν ένα φάντασμα που ζητούσε πίσω την ζωή του, έτσι καθόταν, με κοιτούσε και περίμενε. Τότε όλα έμοιαζαν με λάθος και η ζωή μου φάνταζε σαν μπάλωμα στη ζωή που δεν έζησα. Δάκρυα στέγνωναν στο μαξιλάρι μου και όνειρα που ταξίδευα για να τον βρω, τάραζαν τον ύπνο μου.
Μετά, έρχονταν πάλι το πρωί και όλα ήταν ωραία, μέχρι να μείνω μόνη τη νύχτα και να λογοδοτώ για λάθη που δεν έκανα μόνη μου....