Εκστατικός μπροστά στην ακτή
μαγεύεις, γητεύεις τη σκέψη,
μου, γοητεύεις την καρδιά
και με τα βήματα μου πέρα δώθε
ψαχουλεύω για χρωματιστά
κογχύλια στην αμμουδιά.

Στη σιωπηλή σου απεραντοσύνη
φωνάζω ικετευτικά,
σε καλώ, σε προκαλώ, σε ρωτώ:
-Τις ει;
Αχ, θάλασσα, πικροθάλασσα
τι μου επιφυλάσσεις;

Πότε με καλοπιάνεις
με αγοραίες απολαύσεις
και μ' ιερόδουλες, που εθίζουν
ηδονικά τους ναυτικούς
κι απ' τα ναυάγια της ζωής
ανείπωτες αισθήσεις.

Πότε μ' αναπτερώνεις μ' έωλα λόγια
και μου υπόσχεσαι πολλά,
εσύ όπου με άνδρωσες
κι αυτή όπου με δάμασε
και γνέφεις στους θαλασσινούς,
σαν θες να τους φοβίσεις.

Μετράω στους ορίζοντες
σ' ατέλειωτες φουρτούνες
το άλλο πρόσωπό σου,
που ελλοχεύεις σ' όνειρα,
όπου τα πνίγεις στους βυθούς
στ' ατέρμονο το σκότος.

Γονάτισα με σεβασμό,
για να σε χαιρετήσω,
με τα κογχύλια που κρατώ
και με τη δύση του ήλιου
ο ταπεινός ναυτικός με δάκρυα
που λάμπουν μες την άμμο.