-Αχ!
Η κραυγή που άκουσε ξαφνικά τον τρόμαξε. Κοίταξε δεξιά και αριστερά, αλλά δε μπορούσε να καταλάβει ποιος φώναξε.
-Πρόσεχε σε παρακαλώ άνθρωπε μου! Δε βλέπεις μπροστά σου;
Το παράξενο ήταν το ότι δεν ήταν κανείς μπροστά του. Όσο σίγουρος ήταν ότι δεν ήταν κανείς μπροστά του, άλλο τόσο σίγουρος ήταν για την φωνή που άκουσε.
-Με τσαλαπάτησες και δεν ρωτάς καν αν είμαι καλά!
Κοίταξε χαμηλά και είδε ποιος ήταν ο φωνακλάς. Δεν ήταν άνθρωπος αυτός που του φώναξε αλλά ένα κέρμα. Τα είχε πραγματικά χαμένα και δεν ήξερε τι να πιστέψει, τα μάτια του και τα αυτιά του ή την λογική; Έβλεπε ένα κέρμα που του μιλούσε και άκουγε τα λόγια του, αλλά πώς μπορεί να μιλάει ένα κέρμα;
Χωρίς να το καλοσκεφτεί, το ρώτησε:
-Εσύ μου μίλησες;
-Εμένα δεν πάτησες; Βλέπεις κάποιον άλλο να μιλάει;
-Συγγνώμη, δεν σε είδα.
Το ξανασκέφτηκε για λίγο αυτό που μόλις είπε και του φάνηκε πραγματικά τρελό. Πώς ήταν δυνατόν να πατήσει ένα κέρμα και αυτό να ουρλιάζει από πόνο; Έμεινε για μερικά λεπτά ακίνητος, χωρίς να ξέρει τι θα κάνει. Κοίταζε σιωπηλός το κέρμα και προσπαθούσε να καταλάβει από πού βγαίνει η φωνή. Το πρόσωπο που ήταν χαραγμένο δεν φαινόταν να είχε την παραμικρή διάθεση για συζήτηση. Ήταν κάποιος σοβαρός και αυστηρός κύριος με μεγάλα γένια, που σίγουρα είχε κάνει κάτι πολύ σημαντικό τον καιρό που ζούσε, αλλά σήμερα δεν ήταν αυτός που μίλησε λίγο πριν.
Το κέρμα είχε συμπαθήσει τον Σωκράτη και δεν ήθελε να τον βλέπει μπερδεμένο και έξω από τα νερά του. Οι οδηγίες που είχαν δώσει στα κέρματα ήταν ξεκάθαρες και ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Απλά λόγια, σύντομη ενημέρωση, χωρίς πολλές πληροφορίες και αποχαιρετισμός. Ήξερε όμως ότι τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο απλά αυτήν την φορά.

Ένα παραμύθι για όσους είναι και για όσους νιώθουν έφηβοι και παιδιά.