Ο έρωτας χαίρεται την περίσκεψη, απολαμβάνει την απογοήτευση, πλήττει στην συνήθεια, ανανεώνεται μπροστά στο μυστήριο, δοκιμάζει ανερυθρίαστα την διαστροφή και δεν τον συνθλίβει η ένοχη του σφάλματος και του αμαρτήματος. Έρωτας δεν σημαίνει την πραγμάτωση μιας ιδεώδους σχέσης. Οι εραστές είναι άνθρωποι με αδυναμίες, ελαττώματα και προβλήματα. Μια επιτυχημένη σχέση είναι εκείνη, όπου οι συμμετέχοντες σε αυτή δέχονται ο ένας τον άλλο όπως είναι και πάνω σε αυτή την βάση μοιράζονται την ζωή τους, έχοντας τέσσερα μάτια, τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια, δύο νόες, έτσι που πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις που διαθέτουν, προκειμένου να αντιμετωπίζουν τα εκάστοτε αναφυόμενα προβλήματα, αλλά και να φιλοτεχνούν με καλύτερο γούστο την ζωή τους.

Ο έρωτας, όπως και η φιλία, πρέπει να βιωθεί ξανά, και να βιώνεται πάλι και πάλι, ως η δυναμική εκείνη σχέση, η οποία ανακόπτει την ασυνέχεια μιας θλιβερής ατομικότητας, χάριν μιας υπέροχης συνέχειας μεταξύ δύο όντων, των οποίων η φύση απαιτεί την συνύπαρξη. Ωστόσο, το παράδοξο στον έρωτα είναι ότι αυτή η όμορφη συνέχεια, όπου οι εραστές χαίρονται όλες τις εκφάνσεις της ερωτικής εμπειρίας, αν είναι το αποτέλεσμα ασίγαστου πάθους, του δηλωτικού μιας παρουσίας θανάτου και μιας βίας, σύστοιχης του συναισθήματος της παραβίασης της ασυνεχούς ατομικότητας, αυτή λοιπόν η επιθυμητή συνέχεια, υπό την σκιά της βίας, τρέπεται σε έναν εγωισμό για δύο, δηλαδή σε μια νέα ασυνέχεια. Με τα χαοτικά βύθη και την εξωτερική λάμψη του, με την σιγουριά και τα διφορούμενά του να συνιστούν την μαγεία του, ο Έρωτας είναι η πεμπτουσία της ζωής και της δημιουργίας.