ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Τα 23 δοκίμια του παρόντος τόμου, αναφερόμενα στο έργο ισάριθμων ποιητών - από τη γενιά του ’30 μέχρι και τη γενιά του ’70 - γραμμένα κατά καιρούς με διάφορες αφορμές (αφιερώματα περιοδικών, ομιλίες σε ημερίδες ή παρουσιάσεις βιβλίων), επιχειρούν να φωτίσουν, συν τοις άλλοις, πτυχές των συγκεκριμένων έργων, που, κατά την κρίση της συγγραφέως, προσδίδουν στα έργα αυτά την ιδιαίτερη σημασία τους.

Έτσι, επισημαίνεται η ανάγκη του Γιώργου Θέμελη να υποδεχτεί τις περιφερόμενες ψυχές στον Δενδρόκηπο , η οδυνόμενη συνείδηση της Ζωής Καρέλλη, η διάλυση του ατομικού στην ποίηση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, η εξαϋλωμένη έλξη προς το αιώνιο που γοητεύει τον Γιώργο Σαραντάρη, ο νεορομαντισμός, η σάτιρα και η νεωτερικότητα στην ποιητική του Νίκου Καββαδία, το Θείο σε συνεχή όσμωση με την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, η συνύπαρξη του ερωτικού προσώπου και του πένθιμου προσωπείου στην άπεφθη ποίηση του Τάκη Βαρβιτσιώτη, η ελεγειακή ποίηση του Γιώργου Καφταντζή, η δυνατότητα του Δ. Π. Παπαδίτσα να αισθητοποιεί το πνευματικό και να νοηματοδοτεί το αισθησιακό, η διάψευση και η αυτοεξορία στην ποίηση του Αρη Αλεξάνδρου, η πικρία και η ματαίωση στην ποίηση του Σταύρου Βαβούρη, το πάθος που ξεπερνάει τη γραφή στη Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου, η νοσταλγία του απολεσθέντος Παραδείσου στην ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη, η διαμαρτυρία της υλικότητας από την Κική Δημουλά, η συνομιλία με το Αμίλητο στην ποίηση της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, το εφιαλτικό και το αγγελικό στον λόγο της Μαρίας Καραγιάννη, το θαύμα μαχόμενο την ουτοπία στον Τόλη Νικηφόρου, ο χρόνος του σώματος στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, ο αποφθεγματικός λόγος του Γιώργου Γεωργούση, η χαρτογράφηση του άξενου αιώνα μας από τον Μανόλη Πρατικάκη, οι φωσφορισμοί του υποσυνείδητου στην ποίηση του Κώστα Παπαγεωργίου, τα προδομένα οράματα και οι έρωτες στον Γιάννη Καρατζόγλου, και, τέλος, το παρελθόν ως μελέτη θανάτου στην ποιητική του Γιάννη Βαρβέρη.