Γύρισαν το κεφάλι τους γεμάτα περιέργεια και κοίταξαν γύρω τους. Ναι, ήσαν ξαπλωμένα φαρδιά- πλατιά με την πλάτη στο γρασίδι και τα πόδια και τα χέρια πάνω. Ανάσκελα.
Κατάλαβαν ότι είναι μέσα σ' έναν από εκείνους τους διαφανείς στρογγυλούς θόλους, γιατί γύρω τους φώτιζαν τα πολλά παραθυράκια. Έμοιαζε με κείνες τις χιονόμπαλες που τους έφερναν τα Χριστούγεννα. Από πάνω τους όμως, αντί για χιόνια, κρέμονταν κάτι μακριά κλαδιά σαν φίδια. Αργά-αργά σηκώθηκαν σκουπίζοντας τα ρούχα τους που είχαν γεμίσει σκόνες, αράχνες και γρασίδια και γυρίζοντας το βλέμμα τους με πολλή περιέργεια γύρω -τριγύρω.
-Αννα έχεις ιδέα πού βρισκόμαστε; Τι είναι εδώ;; Πού είναι ο Τζεηάν; Βλέπεις ότι δεν είναι μαζί μας; Ρώτησε ο Μιχάλης φοβισμένος.
Η Αννα δεν πρόλαβε να απαντήσει. Τα μακριά κλαδιά άρχισαν να τυλίγονται πάνω στο σώμα τους, σαν χέρια που τους αγκάλιαζαν χωρίς βιασύνη και πίεση. Τους σήκωσαν, τους ανέβασαν με ταχύτητα ψηλά σ' ένα επίπεδο μέρος. Τους άφησαν απαλά φροντίζοντας να σταθούν στα πόδια τους... Και το ίδιο αργά-αργά ξεπλέχτηκαν από πάνω τους. Παρόλο που φοβόντουσαν γελούσαν κιόλας, γιατί τα κλαδιά τους γαργαλούσαν!