ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΣΤΕΡΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΙΤΕΣ

Στο βιβλίο αυτό αναλύεται ένα διατροφικό σύστημα το οποίο πρωτοτυπεί σε ουσιώδη ζητήματα, κι αυτό γιατί: αποδέχεται τις βουλιμικές κρίσεις, απαξιώνει τις στερητικές δίαιτες ως μακροπρόθεσμα αναποτελεσματικές, προτείνει ως βάση τον συνδυασμό μεσογειακής και μακροβιοτικής διατροφής και εισάγει τέσσερις χαρακτηρότυπουςπαχυσαρκίας.

Καταρχάς πρέπει να πούμε ότι στο βιβλίο αυτό αναλύεται ένα διατροφικό κι όχι διατροφολογικό... σύστημα. Επιμένω στη διάκριση επειδή, όπως παρατηρείται συνήθως, τα σχετικά πονήματα έχουν ως αντικείμενο όχι τόσο τον θεραπευόμενο και τις διατροφικές ανάγκες του, όπως θα άρμοζε βέβαια, όσο την ίδια την επιστήμη της διατροφής και τους στόχους του διατροφολόγου, με την άτυπη συναίνεση του παχύσαρκου...

Έχει διαπιστωθεί λοιπόν πως, μετά από μια πρώτη προσπάθεια να δουν τον άνθρωπο με πρόβλημα βάρους ουσιαστικά, επικεντρώνονται επαναλαμβανόμενα σε μια ενασχόληση με γραμμάρια, θερμίδες, συνδυασμούς τροφών, μετρήσεις, απαγορεύσεις, στερήσεις, οι οποίες στην πράξη απαντώνται με ατασθαλίες και παραβάσεις των κανόνων εκ μέρους του θεραπευόμενου...

Σε αντίθεση με τις στερητικές δίαιτες, οι οποίες μακροπρόθεσμα αποδεικνύονται αναποτελεσματικές ίσως και λόγω της αρχικής αγχωτικής εμμονής τους στο γρήγορο αποτέλεσμα της «εξαφάνισης» των παραπανίσιων κιλών, η Πανοπούλου αντιπροτείνει ένα σύστημα ανθρωποκεντρικό, το οποίο κοιτάζει τον παχύσαρκο «στα μάτια και όχι στο λίπος». Εκκινώντας από μια στάση σεβασμού, συμμαχίας και ενσυναίσθησης προς αυτόν, αποδεχόμενη τις βουλιμικές του κρίσεις και εντέλει, απαξιώνοντας τις απαγορεύσεις, επιχειρεί μια βαθύτερη κατανόηση αυτής της ψυχοσωματικής ασθένειας που λέγεται παχυσαρκία.

Παραθέτει περιπτώσεις θεραπευομένων μέσα από τη σχεδόν τριαντάχρονη καριέρα της οι οποίες τη βοήθησαν να διαμορφώσει το σύστημά της, αλλά κυρίως μέσα στις σελίδες του βιβλίου αναδεικνύεται η βασική παραδοχή της ότι ψυχή και σώμα αποτελούν άρρηκτη ενότητα.

Παράλληλα μας οδηγεί, με αριστοτεχνικό τρόπο, να αναγνωρίσουμε πως στην άκρη των πιάτων και των ποτηριών μας υπάρχουν κρυμμένα συναισθήματα, σαν στόματα κλειστά τα οποία, παραδόξως, μιλούν για σχέσεις ενός παρελθόντος που δεν έχει παρέλθει πραγματικά, δεν έχει «μεταβολιστεί» ολοκληρωμένα, οπότε έτσι επιβεβαιώνεται ότι το λίπος παραπέμπει, πλαγίως πλην σαφώς, σε αυτά που μας λείπουν...

Επιπλέον, η συγγραφέας θεωρεί ότι, εκτός από την απόλαυση, η αυτοσυνείδηση και η αγάπη αποτελούν τα «πόδια» που μπορούν να μας οδηγήσουν στον στόχο, που είναι το να δημιουργήσουμε μια άλλη εικόνα σώματος βασισμένη στη γνώση, γι` αυτό και στη διαδικασία αυτήν εισάγει, με πρωτοτυπία, τέσσερις χαρακτηρότυπους παχυσαρκίας και περιγράφει τα τέσσερα στάδια αδυνατίσματος.

Προτείνει όρια, κανόνες, δεδομένα, σε ένα πλαίσιο μεταμόρφωσης της ζωής του παχύσαρκου, και συνδυάζει τη μεσογειακή με τη μακροβιοτική διατροφή σε μια προσπάθεια επανεύρεσης της πρωτογενούς λιτότητας και ισορροπίας μεταξύ ανθρώπου-φύσης.

Ο τίτλος του βιβλίου «Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή» ήδη προδίδει την τοποθέτηση της συγγραφέως: μιλά με βαθύ τρόπο από την οπτική του θεραπευόμενου.

Τελικά είναι ένα βιβλίο με διατροφική φιλοσοφία, το οποίο ευθέως ακυρώνει τη μόδα των στερητικών διαιτών που χαρακτηρίζουν την εποχή της ευμάρειας, της ταχύτητας και της έλλειψης αρμονίας.

Δημοσθένης Κερασίδης