ΗΡΑ-ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Η Ίριδα, μια θεά του ουρανού, αγαπούσε πολύ τη νεαρή Ήρα. Συχνά, για το χατίρι της, στόλιζε τον ουρανό με τα όμορφα χρώματα του ουράνιου τόξου και η Ήρα δε χόρταινε να κοιτάζει την ομορφιά του.
Απ όλα τα πλάσματα που ζούσαν στην όμορφη αυτή χώρα, η Ήρα ξεχώρισε ένα μεγάλο πουλί, που η ουρά του έμοιαζε σαν τον έναστρο ουρανό. Αυτό ήταν το παγόνι, που έγινε ο αχώριστος σύντροφός της.
Μια μέρα η Ήρα καθόταν μόνη της στην άκρη ενός βράχου, κοντά στη θάλασσα. Είχε μάθει από τις Εσπερίδες την τέχνη να αλλάζει τους καιρούς και θέλησε να δοκιμάσει τη δύναμή της. Κάνει τότε μια απαλή κίνηση με το χέρι, κάτι που έμοιαζε σαν δειλή προσταγή… Και να! μαύρα σύννεφα γεμίζουν αμέσως τον ουρανό. Αστραπές και βροντές ταράζουν την ησυχία και μια γόνιμη βροχή ποτίζει τη γη. Χάρηκε η Ήρα βλέποντας πως είναι μια θεά γεμάτη δύναμη και το πρόσωπό της έλαμψε όλο ομορφιά. Εκείνη την ώρα ένας αετός φάνηκε να έρχεται προς το μέρος της. Στη ράχη του αετού καθόταν ένα πανώριο παλικάρι. Ήταν ο Δίας, ο θεός που έμελλε να γίνει ο άρχοντας του ουρανού και όλου του κόσμου.
Ο νέος κατέβηκε απ τον αετό, την πλησίασε και της είπε:
-?Εσύ είσαι, όμορφη θεά, που δίνεις προσταγές στον ουρανό;
-Εγώ είμαι, είπε ταπεινά η νεαρή Ήρα, είναι μια τέχνη που μου την έμαθαν οι Εσπερίδες.
Μ αρέσει πολύ ο ουρανός και το όνειρό μου είναι να γίνω…
-?Να γίνεις βασίλισσα του ουρανού, είπε ο Δίας που είχε καταλάβει τη σκέψη της.(…)