Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ Ο ΤΟΚΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΦΙΞΗ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ!

Είμαι έγκυος.
Οπότε, να τι σκέφτηκα: Θα κρατήσω τα χοντρά -σαν γεμιστά- βιβλία, γιατί μου είναι απαραίτητα, μα θα έχω και κάτι πιο ελαφρύ.
Για μετά το φαγητό.
Ίσως καμιά φορά και για πριν.
Μα το θέλω για να χαμογελάσω.
Να πάρω μια ανάσα.
Να δεχτώ πόσο φυσιολογικό είναι αυτό που μου συμβαίνει.
Να το αντιληφθώ σαν θαύμα, όχι σαν ιατρικό θέμα, και να το θαυμάζω κάθε στιγμή.
Περιμένω να γεννήσω ένα παιδί.
Ας μάθω και ας γελάσω μαζί.
Αυτό θέλω και αυτό χρειάζομαι.
Μπορώ να το έχω;

Μπορείς, αφού το νιώθεις, σκέφτηκα.
Και να, εδώ, μιλάω με λέξεις για όλα αυτά.
Γράφω όσα θέλω να διαβάσω.
Από ανάγκη και με πάθος.
Μα πάνω απ' όλα γιατί αυτό θα ήθελα να έκαναν και για μένα τώρα που είμαι έγκυος.
Κι αν το κάνω για σας, το κάνω και για μένα. Και γι’ αυτό σας το αφιερώνω.
Γιατί, χάρη σ' εσάς, χάρη στη δική σας σκέψη, τα κατάφερα και το έγραψα.
Με έναν τρόπο διαφορετικό από τον προφανή, το «γέννησα» και νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να το μοιράζομαι μαζί σας...