Το πόνημα αφιερώνεται στην γη την ελληνική, που γέννησε και έθρεψε το καλό, το γενναίο, το υπέροχο, το αγαθό, που εισέπραξε πόνο και αδικία από άσπονδους φίλους, σαν μιαν αιώνια κατάρα, που κυνηγά τη χώρα τούτη των ηρώων και των σοφών.
Στέκει αμήχανος και ενεός κάθε προβληματισμένος νους εμπρός στο παράξενο και οξύμωρο τούτο φαινόμενο.

Μια χώρα, που μοίρασε αφειδώς όλη τη δημιουργία της -πνευματική κατά κανόνα- για να εκπολιτίσει ή και να εξανθρωπίσει απολίτιστους και θηριώδεις στη συμπεριφορά λαούς, να καθίσταται μονίμως στάδιο διαμάχης,πεδίο πολεμικών συρράξεων, αντικείμενο της καταστροφικής μανίας αυτών των λαών που ευεργετήθηκαν από την ίδια με την μεταλαμπάδευση του αιωνίου φωτός της.

Αν το προηγούμενο φαντάζει οξύμωρο, αυτό εδώ είναι τραγικό. Κάποιοι Έλληνες -ευτυχώς λίγοι τον αριθμό- επιδεικνύουν ανθελληνική συμπεριφορά -πολλές φορές φέρονται σαν «αδελφοφάδες»- ενώ συγχρόνως υποδύονται τους ανθρωπιστές, προβάλλοντας στρεβλά στοιχεία και παραχαράσσοντας την ιστορική πραγματικότητα. Και «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ..» σεμνύνονται γι' αυτήν τη συμπεριφορά,προβληματίζοντας και τους πλέον αδιάφορους. Και ένα ερώτημα πλανάται διαχρονικά σαν εφιάλτης:...ΓΙΑΤΙ;;

Αφιερώνεται στην αξία της πατρίδας που χρόνια τώρα προσπαθούν να απαξιώσουν όσοι αποκαλούν την ιδεολογική τους σύγχυση... πρόοδο, αποστερώντας από τον εαυτό τους την υγιή φιλοπατρία και από τους νέους- που τους εμπιστεύονται-ένα ιδανικό, ικανό να πληρώσει πολύ μεγάλο μέρος του εσωτερικού τους κενού.

Έτσι διαγράφονται σταδιακά από την μνήμη και την ψυχή τα υψηλά ιδεώδη,στο βωμό των οποίων θυσίασαν ακόμα και την ζωή τους τόσοι και τόσοι άνθρωποι στον κόσμο και τόσοι Έλληνες στην συνεχώς δοκιμαζομένη πατρίδα μας.
Μετά απορούμε πώς φθάσαμε στην παγκοσμιοποίηση και στην άνευ όρων παράδοσή μας σε οικονομικούς οίκους... ενοχής !