Μύθοι, θρύλοι, ιστορίες, παραμύθια, κατορθώματα, ονειράτα και οι ερμηνείες τους, γιόμιζαν τον χρόνο στις ατελείωτες ώρες της δουλειάς στα καπνά, στα καφενεία μα και στις γειτονιές όπου μαζώνονταν οι γυναίκες και συζητούσαν με τις ώρες πλέκοντας παράλληλα.

Τοπολιάνη Σερρών, το κατοπινό Χρυσό, όπως ονομάστηκε μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1912-13. Η νέα ονομασία δόθηκε όχι γιατί είχε ή έχει και κρύβει χρυσάφι, αλλά γιατί η επιτροπή που επισκέφθηκε το χωριό για να διαπιστώσει αν το όνομά του υπήρχε προτού την τουρκοκρατία ή προέκυψε κατά τη διάρκειά της, δεν πείσθηκε από τους κατοίκους ότι ήταν προγενέστερο της και βλέποντας τα χρυσαφικά που είχαν κρεμασμένες οι γυναίκες στα στήθια τους και λαμπύριζαν στον ήλιο, το ονόμασαν Χρυσός.