Σε επτά κεφάλαια συνθέτει ο Μισόν τη βιογραφία του Ρεμπώ. Η διορατικότατη, ανηλεής ειλικρίνεια του ενός αντιμετωπίζει τη σαν αμετακίνητο μονόλιθο αλήθεια του 'Αλλου. Με αναφορές, συγκαλυμμένες ή σαφείς, στη ρητή προτίμηση του Ρεμπώ για ζωγραφιές απλοϊκές, παιδικά παραμύθια, άχαρους ρυθμούς αναφορές στις φωτογραφίες του και το πασίγνωστο οβάλ πορτραίτο στα γράμματά του, και στα ποιήματά του συνεχώς, από το "Πράσινο χάνι", τους "Καθισμένους" και τους "Εφτάχρονους ποιητές" μέχρι την "Παιδική ηλικία" και την "Εποχή" σκάβοντας βαθιά να βρει την ύλη της σχέσης του με τους γονείς και τους πνευματικούς προγόνους του, με τους συγκαιρινούς του ομότεχνους και τους ακάματους ως σήμερα σχολιαστές του και βιογράφους, όπως επίσης με τον δάσκαλό του Ιζαμπάρ φυσικά και τον Βερλαίν, μέχρι και στο Χαράρ με τον Κωνσταντίνο Σωτήρο: ο Μισόν γράφει ένα αριστούργημα πολύ πυκνά υφασμένο και στοχαστικό και με τη συγκίνηση ρυθμισμένο - ένα αριστούργημα εν τέλει αντάξιο του έργου και της ζωής του θηρίου εκείνου από τη Σαρλβίλ.