ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΑΡΙΣΤΗΝΟ

Ο εικοστός αιώνας ξεκίνησε με την Επιστολή του Λόρδου Τσάντος και μια παρέα ετερωνύμων από την Πορτογαλία? σημαδεύτηκε από την Έρημη χώρα, τον Οδυσσέα και τις σολιψιστικές επαναναγνώσεις ενός τυφλού Αργεντινού? γνώρισε τις βροντερές πορδές από τα ταραγμένα έντερα του Beckett αλλά και την «εξαντλημένη» λογοτεχνία του ύστερου μοντερνισμού.

Κάπως έτσι προκύπτει αυτός ο δισυπόστατος συγγραφέας του λήγοντος 20ού και του δυστοπικά ανατέλλοντος 21ου. Μυθοπλάστης και θεωρητικός μαζί, εραστής μιας αιρετικής γραφής, που κινείται για χρόνια στις παρυφές του λογοτεχνικού Αντικανόνα, συνεπής, ως οφείλει, μόνο προς τον ίδιο της τον εαυτό. Εξού αυτά τα λείψανα αφηγημάτων, «κείμενα-είδη», που αγνοούν κάθε «νόμο» και δεν καταφέρνουν ποτέ να ολοκληρωθούν: ο στοχασμός και τα επιχειρήματα του θεωρητικού ακυρώνουν συνεχώς τις μυθοπλαστικές κατακτήσεις του συγγραφέα. Περιδιαβάζοντας τα στενά σοκάκια που εξύμνησαν ο Baudelaire και οι flaneurs της εποχής, ο συγγραφέας με την ακάθιστη κριτική σκέψη -που δεν βολεί να σταθεί πουθενά- και την ακούραστη εμμονική γραφίδα -διαρκώς σε ατέρμονη και αχαλίνωτη φυγή-, άλλοτε, χαμένος στις αναθυμιάσεις του αλκοόλ, ως Φερντινάντ, και άλλοτε με το χέρι δεμένο στον καρπό με άσπρη γάζα, ως Ρίτσαρντ Μπλάκμορ, βιδώνεται σωματικά στον κοχλία της γλώσσας και της αφήγησης.

Ο Γιώργος Αριστηνός, γιατί αυτός είναι ο περί ου ο λόγος συγγραφέας, φλερτάροντας ερωτοπαθώς για χρόνια με τον Θάνατο, στροβιλιζόμενος για καιρό πάνω από την άβυσσο του Κακού, προετοίμαζε εξακολουθητικά την οριστική του έξοδο. Στο τελευταίο του βιβλίο έρχεται, μπλαζέ μισάνθρωπος και κατά συρροήν δολοφόνος, να αποκτείνει με μια μηδενιστική κίνηση τόσο τα λογοτεχνικά είδη όσο και το βιολογικό είδος «άνθρωπο»... Η παράδοση της μοντέρνας λογοτεχνίας του Κακού συναντά τη θεωρία της λογοτεχνίας. Εφαρμοσμένη θεωρία ή απόλυτη λογοτεχνία;

Ο ακραίος 20ός αιώνας γνώρισε πολλούς θανάτους, πραγματικές εκατόμβες και μεγάλες απώλειες. Τα κηδειόχαρτα για τον Θάνατο του συγγραφέα ή ακόμα και της ίδιας της λογοτεχνίας τοιχοκολλήθηκαν παντού. Ωστόσο, ο πρώτος ζει και βασιλεύει -ακόμα και στα κείμενα του δολοφόνου του- και η δεύτερη, σε πείσμα των καιρών και κάθε Κασσάνδρας, είναι εδώ... Μόνο που αταξινόμητη ενδημεί σε σκοτεινά ράφια και όχι στους καλοφωτισμένους πάγκους και στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, αφού «δεν συστήνεται για φιλήσυχους αστούς ή προλετάριους, ούτε βέβαια για τις φουά γκρα χήνες των βορείων και νοτίων προαστίων».