Τι είναι η ιστορία της τέχνης; Ό,τι αφηγείται ο Πλίνιος, ό,τι περιλαμβάνει ο Βαζάρι στους "Βίους" του ή μήπως η "Ιστορία της τέχνης των αρχαίων", το κύκνειο άσμα του Βίνκελμαν; Είναι βέβαιο ότι τα γραπτά όλων αυτών των συγγραφέων συνδέονται τόσο με την τέχνη όσο και με την ιστορία της. Ωστόσο το θέμα του ανά χείρας βιβλίου είναι διαφορετικό. Αφορά το πως η ιστορία της τέχνης συγκροτείται ως "επιστήμη", το πως δηλαδή προσδιορίζει το πεδίο μελέτης της, ταξινομεί το αχανές υλικό της, αναπτύσσει τον δικό της θεωρητικό λόγο. Θέση του συγγραφέα είναι ότι η διαδικασία αυτή πρέπει απαραιτήτως να συναρτηθεί με την ανάδυση του έθνους-κράτους: Η επιστήμη της ιστορίας της τέχνης υπήρξε από την αρχή, ιδίως στον γερμανόφωνο χώρο, φορέας διαμόρφωσης της ίδιας της εθνικής "ιδεολογίας" μέσα από το δίπολο μουσείο-πανεπιστήμιο.

Στις σελίδες του βιβλίου περιγράφεται έτσι η δραστηριότητα των ιστορικών της Σχολής του Βερολίνου, το όραμα των νεαρών ρομαντικών (ανάμεσά τους και ο Γκαίτε) περί "βόρειου" Μεσαίωνα, η προβολή της ιταλικής Αναγέννησης από τον Γιάκομπ Μπούρκχαρτ, η εμπειρική μέθοδος του Τζοβάννι Μορέλλι, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες των ειδημόνων, η αμφιλεγόμενη σταδιοδρομία του Μπέρναρντ Μπέρενσον. Ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο δαιδαλώδες έργο του Αλόις Ριγκλ και των άλλων εκπροσώπων της Σχολής της Βιέννης, καθώς η περί "ύστερης αρχαιότητας" διαμάχη τους με τον "Αττίλα της ιστορίας της τέχνης" Γιόζεφ Στριγκόφσκι καθόρισε τη συζήτηση για την καταγωγή του ίδιου του νεότερου ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ο κύκλος κλείνει με την παρουσίαση της "δομικής" θεωρίας του εθνικοσοσιαλιστή Χανς Ζέντλμαϋρ, όπου μέσω της παραδειγματικής ανάλυσης της ζωγραφικής του Πίτερ Μπρούχελ αναδεικνύονται οι σφοδρές πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις του μεσοπολέμου. Το παρόν βιβλίο φωτίζει έτσι όλες τις σημαίνουσες όψεις της διαδικασίας γέννησης τούτης της νέας επιστήμης που συγκροτείται στη χαραυγή της νεωτερικότητας επί του πολυκύμαντου ορίζοντα της ευρωπαϊκής ιστορίας.