Ο ποιητής του Κειμενοποιού - Μια προσέγγιση

Αν φυτέψεις μιαν ελιά, έλεγαν οι παλιοί,
είναι για πάντα σα ν' απλώνεις ρίζες κλαδιά.
Αν δημιουργήσεις μια λέξη, ο ουρανός θα προσέξει
τη μικρή σου αυτή κωδωνοκρουσία,
ένα ηχόχρωμα στον ουρανίσκο της χαράς,
πώς με ζητάς και σε βρίσκω, θεσπέσια εσύ
παρουσία, έλα και κάτσε μαζί μας, αναγάλλιασέ μας,
εδώ στου Δήμου την εκκλησία.

Αν γεννήσεις μια λέξη, το δομημένο αυτό
εισόδημα καταλήγει η μόνη σου περιουσία,
το μόνο απόκτημα, κι εννοώ τη γεννήτορα έλξη
στον κόσμο των ιδεών, προσθέτεις κι εσύ
μιαν ελάχιστη ψηφίδα, στη γενεά των γενεών.

Θέλω, αν γίνεται κάποτε λόγος,
ν' αναφέρομαι ο ποιητής του Κειμενοποιού,
δηλαδή ο δημιουργός μιας λέξης, αυτό και μόνο
το πρόκριμα αν έχεις να επιλέξεις, το θεωρώ
αρκετό, για τον μέχρι σήμερα επώδυνο
προσωπικό μου τοκετό. Της ποίησης.

Σκόπευα τον καιρό που δαπάνησα με τις λέξεις,
να βγω σαν τον αγγειοπλάστη με τα πήλινα δοχεία
της Κνωσού, να φτιάξω ένα χρηστικό εργαλείο
να το βάλω τίτλο σε βιβλίο, όσο κι εκείνα τα πιθάρια
ν' αντέξει, κι ίσως χωμένο σε μια κραυγή,
να φτάσει και μεσούρανα να βγει.

Κειμενοποιός, κείμενα ποιώ και διαλαλώ την αρχαία
μου πραμάτεια, δεν προσδοκώ πλούτη παλάτια μόνο
να φέξει, κι όπως ο θηρευτής σε τόπο που μπορείς
να ονειρευτείς σε καρτέρησα, κι ανέμισα την προσδοκία
που χρωμάτισα, μα όπως σε διάλεξα μέσα απ' το πλήθος
σ' ονομάτισα, μικρή μου ακοσκίνιστη εσύ μια λέξη.