Η Αστραδενή, μοναχοπαίδι, στα έξι της χρόνια απεικονίζει στο ελεύθερο ιχνογράφημα (οπισθόφυλλο) μια συστάδα από μαμάδες με τα παιδιά τους, με χρωματιστά φορέματα, περίτεχνες κομμώσεις και καπέλα. Τέταρτη στη σειρά, ζωγραφίζει τη δική της μητέρα μαζί με την προσδοκία της για ένα αδελφάκι, που προβάλλει στη διάφανη κοιλιά της. Το επιθυμητό αδελφάκι δεν διαθέτει χαρακτηριστικά προσώπου. Το παιδί τελειώνει το έργο του προς τα δεξιά, χαρτογραφώντας την παιδική χαρά με κούνιες και με καρδούλα στην οροφή. Το σπίτι της ίδιας καθρεφτίζεται μέσα στο ιχνογράφημα χωρίς καρδούλα. Η μικρή μένει συχνά μόνη κάποιες ώρες σε ένα σπίτι στην εξοχή, μακριά από κατοικημένη περιοχή.

Στα εξίμισι χρόνια της, η Αστραδενή μιλάει για την οικογένειά της με τη γλώσσα που χειρίζεται άνετα, το σχέδιο (εξώφυλλο). Απεικονίζει, έτσι, τη μητέρα της να "κουβαλάει" ακόμη την επιθυμία της, ένα αδελφάκι με πρόσωπο αυτή τη φορά, τον πατέρα χαμογελαστό και τον εαυτό της να φωλιάζει σ' ένα περίτεχνο σπίτι. Σπίτια κατοικημένα με συνωστισμό ατόμων. Παιδάκια, καθώς το δηλώνει και η ίδια συχνά: "Ένα αδελφάκι, μαμά, και παιδάκια να παίζω".

Το "μαύρο κουτί" της γλώσσας του παιδικού ιχνογραφήματος και μάλιστα σε ό,τι αφορά τις οικογενειακές imagos του παιδιού φιλοδοξεί να ανοίξει και να διαβάσει το παρόν βιβλίο.

Ένα βιβλίο-εργαλείο για εκπαιδευτικούς, γονείς, φοιτητές, επαγγελματίες ψυχικής υγείας, αλλά και όσους επιθυμούν να διαβάσουν τη χώρα των θαυμάτων ή το θαυμαστό κόσμο των παιδιών και να κατανοήσουν τη γλώσσα τους, την αλήθεια τους, δοκιμάζοντας έτσι τις αντοχές τους, προκαλώντας εκ των έσω τις αναπαραστάσεις τους, μέσα από τη "φωνή" και τη δημιουργία των παιδιών.