Ατλαντίδα χαμένη μου πατρίδα. Νεράιδες ξανθιές επιπλέουν πάνω στη λίμνη του φεγγαριού. Οι ιππότες του Ναού γύρισαν απ’ τις σταυροφορίες, επιτέλους βρήκαν την Ιθάκη. Σιδερένιοι υπέρλαμπροι ιππότες. Γητευτές της θηλυκής αγνότητας. Ανακάλυψαν το νερό της ζωής, λένε. Το άγιο δισκοπότηρο. Την απάντηση, την αιωνιότητα. Γοργόνες κυανοπράσινες κάτω σαγηνεύουν το βασίλειο του Βυθού. Το τραγούδι της λίμνης σαν ψαλμός, ηχείται μες το άπειρο της γνώσης αυτού του λαού. Το μυστικό του ωκεανού και το σφύριγμα του ανέμου. Κάτω απ’ τα παγόβουνα και πάνω απ’ τις ορεινές πεδιάδες. Γυμνόστηθες νύφες πλένουν τα χρυσά μακριά μαλλιά τους κάτω από την σκιά του καταρράκτη. Και οι άντρες τις αλλείφουνε με μύρο από τα βότανα της γαίας. Αγρίμια λιοντάρια με ρουμπίνια στις κορώνες τους, σκύβουν το κεφάλι μπρος στον πέτρινο βασιλιά, και τα τύμπανα ηχούν ως το πέρα ακρογιάλι. Ροδοπέταλα πετάνε από του παλατιού τα μπαλκόνια και η κόρη του βασιλιά διαλέγει τα προικιά της. Κατάμαυρα ψυχρά μαλλιά και μάτια από την ασιατική στέππα. Λευκό βελούδινο κορμί, καρδιά από ασήμι. Στο μέτωπό της η ζωή, στα χείλη της εικόνες. Αγάπη που ξεχάστηκε στου κάστρου, τους χειμώνες. Ο βασιλιάς περήφανος, την κόρη του νυμφεύει. Με πρίγκιπα αντάξιο, τα πλούτη συγγενεύει. Της Θούλης το ξημέρωμα, λαμπρή γιορτή θα εύρει, της Ατλαντίδας το νησί απόψε ζωντανεύει.