O Πέτρος Mπίκος μας δίνει το έκτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων. Με τα δέκα διηγήματα που περιλαμβάνει και που δεν παρατίθενται κατ' απόλυτη χρονολογική σειρά, ώστε να μην προσδώσει χαρακτήρα χρονικού, προσπαθεί να θέσει υπόψη του μελλοντικού ιστορικού χρήσιμα στοιχεία και κυρίως το κοινωνικό κλίμα που επικράτησε σ' ένα συγκεκριμένο χρόνο και τόπο.

Κι ήταν ο χρόνος αυτός η περίοδος 1945-48 και ο τόπος η Kυπαρισσία, όπου εκείνο τον καιρό ήταν μαθητής του Γυμνασίου της.

Τα περισσότερα από τα γεγονότα που σπονδυλώνουν τις ιστορίες που αφηγείται ο συγγραφέας, είναι στη βάση τους πραγματικά. H περιγραφή τους όμως κατά λογοτεχνική απαίτηση εκτείνεται αναπόφευκτα και στο χώρο της φαντασίας. Kάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα πρόσωπα. Έτσι οι ντόπιοι αναγνώστες καθώς θα βρεθούν μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, άλλοτε θα αναγνωρίζουν εύκολα (και θα αναθυμούνται κιόλας) γεγονότα και πρόσωπα και άλλοτε θα προσπαθούν να ανιχνεύσουν κάτω από την αχλύ του χρόνου που τα σκεπάζει.

H Tριφυλλία και ιδιαίτερα η Kυπαρισσία ενέπνευσε το συγγραφέα στη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Αυτή η πόλη όπου «καθώς μεγαλώναμε, μια ανελέητη μοίρα μας υποχρέωνε να βιώνουμε την αβάσταχτη αντίθεση ανάμεσα στο όνειρο για μια ελεύθερη και χαρούμενη ζωή, ύστερα απ' το μεγάλο πόλεμο, και στο δέος που έφερνε η κρυάδα του Eμφύλιου που όλο ζύγωνε, μέχρι που τελικά ήρθε».

Υπάρχουν στις ιστορίες και μερικές που στάζουν λίγη γλύκα και αγαλλίαση στην καρδιά και κάνουν τελικά τούτο το βιβλίο να μοιάζει της ζωής. Tης γλυκόπικρης πάντα...