Μία ευσύνοπτη συμβολή στην ερμηνεία του άρθρου 537 ΚΠολΔ.

Το άρθρο 537 ΚΠολΔ παρουσιάζει δογματική αλλά και πρακτική σπουδαιότητα, τόσο συγκρινόμενο με τις λοιπές διατάξεις που αφορούν την υποκειμενική εμβέλεια του δεδικασμένου (325 - 329) της αποφάσεως, όσο και αυτοτελώς. Η πρακτική του σημασία είναι περίπου αυταπόδεικτη, αφού, με τις ρυθμίσεις των άρθρων 326, 328 και 537 ΚΠολΔ εισάγονται οι μοναδικές (στον ΚΠολΔ) περιπτώσεις επεκτάσεως του ευμενούς δεδικασμένου, υπέρ του καταπιστευματοδόχου ή του μετακληροδόχου, του εγγυητή ή του πρωτοφειλέτη και των απλών ομοδίκων του εκκαλούντα αντιστοίχως.

Η αναζήτηση του δικαιολογικού λόγου της ρυθμίσεως του άρθρου 537 ΚΠολΔ αποτελεί τον κεντρικό άξονα της μελέτης για την αντιμετώπιση των επιμέρους ζητημάτων. Η νομολογία, αν και όχι ιδιαίτερα πλούσια στο θέμα, αντιμετωπίζοντας το άρθρο 537 ΚΠολΔ άλλοτε συσταλτικά και άλλοτε διασταλτικά αποτέλεσε πολύτιμη πηγή για την ανάπτυξη της όλης προβληματικής, για τη θέση ερωτημάτων και την πρόταση των ενδεδειγμένων κάθε φορά λύσεων.

Στην αρχή της μελέτης προτάσσεται μια ιστορική και συγκριτική επισκόπηση της ρυθμίσεως του άρθρου 537 ΚΠολΔ. Στη συνέχεια, αφού επιχειρηθεί η οριοθέτηση της έννοιας της ομοδικίας, ο έλεγχος της συμβατότητάς της με την αρχή των δύο διαδίκων, η ένταξή της στο επίπεδο των ενδίκων μέσων, η σύγκρισή της με παρεμφερείς θεσμούς και ο συσχετισμός του συστήματος εφέσεως με την κατ’ ουσία έρευνα της διαφοράς, εξετάζονται ο δογματικός δικαιολογικός λόγος του ερευνώμενου κανόνα και οι προϋποθέσεις, υπό τις οποίες επεκτείνεται το «δεδικασμένο». Η μελέτη ολοκληρώνεται με την απόπειρα ερμηνευτικής επεκτάσεως του κανόνα του άρθρου 537 ΚΠολΔ σε σχέση προς τους πρόσθετους λόγους της εφέσεως, την αντέφεση, την αναίρεση και την αναψηλάφηση και την ερμηνευτική παρέκβαση αναφορικά με την επέκταση του ανασταλτικού αποτελέσματος της εφέσεως στους απρακτούντες ομοδίκους.