Πλάνης και πλανώμενος, ο ανθρώπινος ψυχισμός πορεύεται συχνά χωρίς αναγνώριση των όσων καθορίζουν τις διαδρομές του. Δίνεται στο κυνήγι της πληθώρας και προδίδεται από την ίδια του την αντίληψη για την πρόοδο. Ζητά δικαίωση κοινωνική, όταν μέσα του οι ταλαντεύσεις ανάμεσα στην εξάρτηση και την επικυριαρχία αποκλείουν την εδραίωσή της. Ψάχνει για το μέτρο, όταν η φλόγα του άμετρου τον σιγοκαίει, και συχνά κυνηγάει ιδανικά άπιαστα, όνειρα που δεν γίνεται να εκπληρωθούν.

Δείχνει αποστροφή για την ωμή καταστροφικότητα, όμως οι εκφράσεις της είναι καθημερινές στον ιδιωτικό και στον δημόσιο βίο, στα μέτρα ακριβώς της βιαιότητος που φωλιάζει στον καθένα, καθορίζοντας εν πολλοίς κρίσεις και ρήξεις στις ανθρώπινες τροχιές.

Με την εξέλιξη της σύγχρονης τεχνολογίας, ο φυσικός κόσμος παρέχει σήμερα στην γνώση του ανθρώπου πεδία που διανοίγονται όλο και πιο πολύ, παραδίδοντας ολοένα και περισσότερα δεδομένα στους χειρισμούς του νου. Ισχύει άραγε το ίδιο για την γνώση εαυτού;

Πόσο επιθυμητή είναι η αναζήτησις της προσεγγίσεως ενός πεδίου που η σκοτεινή, ασυνείδητη πλευρά του συντίθεται από όσα δεν μας είναι γνωστά, αλλά του οποίου η συνειδητή πλευρά ζητείται να αρθρώνει κατάφαση σε ευθύνες ατομικών και συλλογικών διαβημάτων και σε μετασχηματισμούς στάσεων και σκέψεων; Τρεφόμενος από αυταπάτες και διαψεύσεις, ο άνθρωπος συχνά πνίγεται από αδηφαγία αλλά και φόβους. Ωστόσο δεν είναι η ανοχή και οι συμβιβασμοί που παρέχουν γερά θεμέλια στα άτομα και στις ομάδες. Ούτε στα έθνη εξ άλλου.

Όταν λοιπόν εκφράζονται αιτήματα αναδιαρθρώσεως των κρατικών δομών, αναδιοργανώσεως της παιδείας, επανεξετάσεως των πολιτικών στόχων, υπάρχει η έγνοια από ποιους και για ποιους θα πραγματοποιηθούν.