Συλλογή ποιημάτων της Ελένης Ποιμενίδου-Ιωάννου. ''Όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο σύνθετος φαίνονται και οι πολυπλοκότερες πτυχές του και οι πολυποίκιλες έγνοιες του, οι ανάγκες του πνεύματος και της ψυχής, που του δείχνουν τον δρόμο προς την εξέλιξη του νου, προς την ανύψωση.

Με τον μυθικό Φοίνικα δείχνεται η δια πυρός κάθαρση που τον οδηγεί στην ανυπαρξία, μία περίοδο δηλαδή νεκρικού ύπνου που καθαγιάζει την άυλη του υπόσταση και απ' όπου ξαναγεννιέται στη συνέχεια.

Με τον αρχετυπικό Αβραξά σπάει τα δεσμά της άγνοιας και της πνευματικής δουλείας, δηλαδή κερδίζει τη νοητική του ελευθερία και αφυπνίζεται η συνείδησή του, επαναδημιουργείται από τα «...εξ ων συνετέθη», με νέους όμως όρους: στο καινούργιο του βάθρο με πλήρη πια ενέργεια, ενδύεται την Αγάπη, χτισμένη με τα υλικά του εξωτερικού περιβλήματος, που σ' έναν ύστατο προσωπικό του αγώνα έχει γκρεμίσει. Ελεύθερος στο εξής από τα δεσμά των υλικών προϋποθέσεων -κι αυτό είναι εφικτό τώρα- ψάχνει την εξελικτική του ταυτότητα και αποτολμά την ενσυνείδητη Ένωση με τον Δημιουργό του.''