''Νύχτα περίεργη και το μυαλό μου γυρίζει. Στα μύρια γεγονότα της ζωής μου. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Είναι πολλά αυτά που θέλω να διηγηθώ. Νομίζω πως θα εκραγώ. Θέλω ό,τι έχει συμβεί να το γράψω απόψε. Εν μία νυχτί, όπως όταν μάθαινα τους ρόλους. Μοιάζει ακατόρθωτο και είναι. Πώς να γράψεις την ιστορία της ζωής σου σε μια μόνο νύχτα;

Πολλά συμβαίνουν στο διάβα μας. Και εγώ έχω ατέλειωτα γεγονότα να περιγράψω. Στιγμές πόνου, συγκίνησης, χαράς και επιτυχίας. Όλα γυρίζουν στο μυαλό μου σαν κινηματογραφική ταινία. Το φλας μπακ μιας ολόκληρης ζωής.
Τι ευτυχία θα ένιωθα εάν υπήρχε ένα μαγικό χέρι να τα γράψει όλα αυτά κλέβοντας την σκέψη μου. Ένα αεράκι πέρασε από το μυαλό μου και σάρωσε ό,τι ως τώρα με σημάδεψε. Ένα αεράκι που έκανε να πιστέψω στο ''ποτέ μη λες ποτέ''. Γιατί τελικά, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Ήρθα και για μένα η ώρα να κάνω την εξομολόγησή μου. Να πω πράγματα που σαν αγκάθια μου τρυπούσαν την καρδιά, να προσπαθήσω να απαλύνω τον πόνο των ονείρων μου. Το μπορώ;

Ακούω την ''Τριστές'' του Σοπέν, λέξεις που σκοτώνουν μέσα τους τη χαρά. Μήπως όμως τελικά το ταξίδι της χαράς δεν έχει τέλος; Κλείνει ένα κεφάλαιο και κάτι καινούριο αρχίζει. Αφήνουμε στ' αλήθεια πίσω τις περασμένες εποχές ή μήπως όσο συμβαίνουν σήμερα μπορούν να ταυτιστούν με τη γενιά του '40;
Πήρα το τρένο της γραμμής και περνώντας τον Πάμισο έκανα στάση στην πατρίδα μου τη Μεσσήνη. Αναζητώ λιβάδια, όπως λέει κι ο Σεφέρης, και τότε προσπαθώ να κάνω τη σκέψη να παύει να τρέχει στις πικρές, τις αναμνήσεις... Το μπορώ''

Δέσποινα Στυλιανοπούλου