Στο έργο του Νίκου Μπακόλα, λογοτεχνία και κοινωνία συνδέονται με μια ιστορική και δυναμική σχέση αλλελεξάρτησης. Επηρεασμένος από το βαρύ κλίμα της συμπρωτεύουσας, αλλά και τις εμπειρίες ή τις αφηγήσεις σχετικά με τον γερμανο-ιταλικό πόλεμο στην Ελλάδα, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, ο μεταπολεμικός νεωτερικός πεζογράφος -με μια ευφυή τεχνική συνειρμικής αφήγησης- οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα κείμενο-απόσταγμα ιστορικότητας, πρωτότυπης μυθοπλαστικής φαντασίας, ατέρμονου εσωτερικού συμβολικού μονολόγου και πραγματικότητας.

Η Ιστορία, κατά τον συγγραφέα, επανέρχεται -διατηρώντας τη διαχρονικότητά της- με μια μορφή «ανακύκλησης» και όχι πιστής, στείρας αναπαραγωγής. Το ατελεύτητο, η μη στασιμότητα των γεγονότων αποτυπώνονται σαφώς, δίνοντας το στίγμα τους στα εκτενή μυθιστορήματά του, που κατακλύζονται από συνεχείς, απρόβλεπτες, ανατρεπτικές περιπέτειες των κεντρικών προσώπων. Παράλληλα, η μοίρα εισβάλλει απρόσκλητα και δυναμικά, προκαθορίζοντας την τραγική πορεία των τελευταίων. Τελικά, η εμβρυακή ιδέα, ο αδύναμος κόκκος, που κέντρισε στην αρχή το πνεύμα του δημιουργού, αποδίδει τώρα καρπούς χαρίζοντας στο έργο προοπτική, μέλλον, μια νέα πνοή-ζωή.