ΡΥΘΜΙΣΕ τα κιάλια του κι ανακάλυψε μια απέραντη κοκκινωπή έκταση. Τεράστιες πέτρες αποκολλούνταν από το βουνό και κατρακυλλούσαν προς το κενό. Ξαφνικά, εμφανίστηκε μια παράξενη μορφή. Είδε τότε μια γυναίκα, που φορούσε ένα μακρύ φόρεμα στο χρώμα της φωτιάς. Μπόρεσε να διακρίνει καθαρά τα χέρια και τα γυμνά της πόδια, γεμάτα αίματα. Είδε την ατέλειωτη κόμη της και την κόκκινη μεταξωτή ουρά της που σερνόταν κουρελιασμένη. Αξαφνα, εκείνη γύρισε.

Ο Ζάο ο στρατιώτης και η Αγιαμέι η επαναστάτρια τρέχουν στους σκοτεινούς δρόμους του Πεκίνου. Η πλατεία της Ουράνιας Γαλήνης -Τιέν αν Μέν- είναι βαμμένη από το αίμα των φοιτητών. Από το αίμα των παιδιών της σύγχρονης Κίνας, που ξεσηκώθηκαν ενάντια στην καταπιεστική ιδεολογία του μαοϊκού καθεστώτος.

Η Αγιαμέι κρύβεται, εγκαταλείπει το Πεκίνο, ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα, καταφεύγει στο βουνό. Ο Ζάο την ακολουθεί ακούραστα. Το επίμονο πάθος του είναι στο μέτρο της πίστης του προς το καθεστώς: τυφλό και δίχως όρια. Στο πέρας αυτής της μακράς αναζήτησης, ο Ζάο, με την αυτοδίδακτη αναλγησία, θα αφήσει τον εαυτό του να μολυνθεί από την ομορφία και την ποίηση ή θα επιλέξει να αγνοήσει το μονοπάτι που έχει μόλις ανακαλύψει η Αγιαμέι; Θα γίνει άθελα του, ο ήρωας μιας σκοτεινής, πλατωνικής και καθοριστικής αγάπης.