Ο Σωτήρης Παλαιολόγος δεν πρόλαβε να γίνει αναγνωρισμένος ποιητής, δεν πρόλαβε καν να δει στίχους του δημοσιευμένους. Πέθανε το 1948, σε ηλικία είκοσι δύο ετών, κι άφησε πίσω του εκατοντάδες χειρόγραφα ποιήματα και πεζοτράγουδα. 'Αρχισε να γράφει από τα δώδεκα και, κατά τη μαρτυρία της κυρίας Μαρίας Παλαιολόγου-Σκλήρη, αδερφής του ποιητή ''έγραφε τη νύχτα όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν''. Η συνήθεια είναι γνωστή. Το ίδιο, ας πούμε, έλεγε η Εύα Σικελιανού για τον 'Αγγελο (''παιδάκι ακόμη ξυπνούσε τη νύχτα, γλιστρούσε από το κρεβατάκι του, έψαχνε για μολύβι και χαρτί, και στο χλωμό φως του καντηλιού...'' κ.λπ.), αλλά και γενικότερα αυτή η μεσονύχτια δραστηριότητα είναι οικεία εμπειρία στα μεγάλα παιδιά και τους εφήβους (τουλάχιστον σε προηλεκτρονικές εποχές), μια πράξη που έχει κάτι το ηδονικά συνωμοτικό - η αναμέτρηση με το άγραφο χαρτί και συνάμα με τους ''άλλους'', που κοιμούνται και δεν καταλαβαίνουν, η μυστική ανάληψη μιας ευθύνης.