Την άνοιξη του 1957, ο πρίγκηπας Lampedusa διανύει τους τελευταίους μήνες της ζωής του αναζητώντας εκδότη για τον Γατόπαρδο που πολύ σύντομα, ήδη όμως μετά το θάνατό του, έμελλε να τον καταξιώσει ως μία από τις σημαντικότερες μορφές της ιταλικής λογοτεχνίας του αιώνα μας. Έτσι έφθασε στο τέρμα της η γόνιμη τελευταία διετία της ζωής του, στη διάρκεια της οποίας ο εμβριθής μελετητής μεταμορφώθηκε σε πολυγράφο συγγραφέα. Την περίοδο εκείνη γράφτηκαν και τα τέσσερα διηγήματα που συνιστούν αυτή τη συλλογή. Όπως και το μυθιστόρημα, διακρίνονται για τη λεπτότητα του ύφους τους, τη διεισδυτική ειρωνεία, την επιμονή στη λεπτομέρεια και τη βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής, με αποκορύφωμα τη Σειρήνα, ένα παιχνίδι ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα, τη φαντασία και την ανάμνηση, το σαρκασμό και τον ερωτισμό.

Όπως έγραψε ο ποιητής Eugenio Montale, το έργο του Lampedusa είναι έργο «...ενός μεγάλου snob με την πιο υψηλή έννοια της λέξης, ενός ανθρώπου που από τη ζωή είχε καταλάβει τα πάντα, ενός ποιητή-αφηγητή προικισμένου με μια αδυσώπητη διορατικότητα και μ' ένα υπαρξιακό αίσθημα που ήταν ταυτόχρονα στωικό και απεριόριστα φιλάνθρωπο».