Ο Μίλαν Κούντερα, στο έργο του Η τέχνη του μυθιστορήματος, θεωρεί ότι το μυθιστόρημα του Βιβάν Ντενόν «ξεκινάει με την ωραιότερη παράγραφο της γαλλικής μυθιστορίας».

Η αρχή του Χωρίς επαύριον επιβάλλεται ως αριστούργημα ύφους και ειρωνείας. Οι προτάσεις είναι σύντομες και περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Καμία συνδετική λέξη δεν επιβαρύνει το κείμενο. Οι λιμπερτίνοι φαίνεται πως ξέρουν να προσπερνούν τους διακοσμητικούς συνδέσμους, όπως ακριβώς και τα συναισθήματα. Ο έρωτας περιορίζεται σε επιθυμία και η ευπρέπεια σε κώδικα καλής συμπεριφοράς. Η γλώσσα τέλεια, εξαγνισμένη από τον πεσιμισμό των κλασικών ηθικολόγων, έχει την ακρίβεια νυστεριού.

Πρόκειται για την αφήγηση μιας ερωτικής νύχτας μετά το θέατρο στο περίπτερο μιας κόμισσας που εκμαυλίζει έναν νέο ιππότη. Μια νύχτα σαν διαδρομή σε τρία στάδια: στην αρχή, κάνουν περίπατο στο πάρκο ύστερα, κάνουν έρωτα στο περίπτερο τέλος, συνεχίζουν ν' αγαπιούνται σ' ένα μυστικό δωμάτιο του πύργου.

Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1777 ανωνύμως, ακολούθησαν διάφορες εκδόσεις με παραλλαγές από αγνώστους, και επανεκδόθηκε το 1812. Θεωρείται από τα αριστουργήματα της ερωτικής λογοτεχνίας του γαλλικού 18ου αιώνα, δίπλα στις Επικίνδυνες σχέσεις του Λακλό.

Η έκδοση περιέχει την εκδοχή του 1777 και του 1812, εκτενή πρόλογο («Η τέχνη του έρωτα και ο έρωτας για την τέχνη») και εισαγωγή, το περίφημο κείμενο του Ανατόλ Φρανς «Ο βαρόνος Ντενόν», αναλυτικό χρονολόγιο και σχέδια του συγγραφέα.