Όταν μου έγινε η πρόταση να εκδοθούν σ' έναν τόμο οι μεταφράσεις μου πέντε κειμένων του Samuel Beckett, το πρώτο που σκέφθηκα ήταν ότι, όπως είθισται, θα έπρεπε ίσως να προταχθεί μια εισαγωγή που να παρουσιάζει ουσιαστικά το συγγραφέα και το έργο του.

Πώς όμως αυτό να καταστεί δυνατόν αξιοπρεπώς, όταν -όπως μου δόθηκε επανειλημμένως η αφορμή να ξεκαθαρίσω προλογίζοντας προ ετών τις αναγνώσεις των πρώτων τριών από αυτά τα κείμενα στην Εταιρεία Σπουδών της Σχολής Μωραΐτη- δεν είμαι μελετητής του Beckett, αλλά απλώς ένας περιπαθής αναγνώστης του;

Επί της ουσίας, μπορεί κανείς να επισημάνει ότι και στα πέντε αυτά κείμενα κυρίαρχη είναι είτε η ψυχρή είτε η αγχώδης διαπίστωση της συντελεσμένης, ή της συντελούμενης, ή της επερχόμενης αδήριτα φθοράς, -με υπολανθάνοντα δε, παρά τη στοιχειοθετούμενην έτσι αντίφαση, τον ίμερο (όπως επανειλημμένως διαβάζουμε, διατυπωμένο αναλόγως του ''μύθου'' κατά ποικίλους τρόπους) ''αυτό κάποτε να πάρει τέλος'', που σημαίνει, σε τελευταία ανάλυση: να ολοκληρωθεί η επιστροφή στην ανυπαρξία. Και ακόμη (ίσως μάλιστα να έπρεπε να πω: και πρωτίστως) ότι και τα πέντε εκτυλίσσονται υπό το ζώδιον της μοναξιάς, μιας μοναξιάς αναπότρεπτης και αμάχητης.