Ν' αντικρύσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη της δίφυλλης ντουλάπας;
Να πάει πάλι φέτος το καλοκαίρι στο ''Ζέφυρο'' στα Πετράλωνα να δει την ίδια ταινία;
Να βάλει το πορτρέτο της στην κορνίζα;
N'' αφήσει αυτό το κάτι να επιπλέει στη μπανιέρα;
Να μείνει να φροντίζει τον τάφο της μητέρας του ή να γυρίσει στη μακρινή πατρίδα;
Να κλείσει τ' αυτιά του στα ουρλιαχτά των σκύλων στο στρατόπεδο;
Να πετάξει την ασπίδα του και ν' αυτομολήσει στις τάξεις του εχθρού;
Να πάψει να σκέφτεται;
Ή να μείνει με το άχτι;

Ξεριζωμένοι από τα μικράτα τους, οι ήρωες των δεκαέξι διηγημάτων του Νίκου Ξένιου διασταυρώνουν τη φωνή τους με την ''άλλη'' φωνή που μιλά μέσα τους, αυτήν τη θελκτική, τη γόησσα και την ερωμένη, την υπεύθυνη για τις ήττες και τους θριάμβους τους. Την ''αγανακτισμένη'' φωνή που τους αναγκάζει να συναντήσουν τους εφιάλτες τους, τους χαμένους γονείς τους, τον τόπο της καταγωγής τους, την άγρια κατάσταση στη νέα πατρίδα. Αλλά και τη βίαιη ενηλικίωση, καθώς και το χάος που τους χωρίζει από τους άλλους ανθρώπους.