«Ο καθένας έχει ακούσει για τη Βενετία, το Ριάλτο, το Παλάτι των Δόγηδων και τη Γέφυρα των Στεναγμών, και η επίσκεψη στην πάλαι ποτέ Γαληνοτάτη θεωρείται εκπλήρωση ενός πρώτιστου τουριστικού χρέους. Έχει εμπνεύσει αμέτρητους καλλιτέχνες και ποιητές. (...) Όσο λαμπρή και αν είναι η ιστορία της Βενετίας, όσο και αν αποτυπώνεται εκθαμβωτικά στον ιστό, στα οικοδομήματα και στους θησαυρούς της πόλης, όσο ένδοξη κι αν είναι η ιστορία αυτής της πόλης-κράτους που κυριάρχησε για πολλούς αιώνες στην οικουμένη, αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης από την αφήγηση της Τζαν Μόρις δεν είναι η έμφαση στα παλαιά μεγαλεία της αλλά η αίσθηση της πτώσης, της παρακμής, της φθοράς και της λύπης για αυτά τα χαμένα μεγαλεία, η μελαγχολία για την απώλεια, μια θλίψη που διαποτίζει τη σημερινή πόλη».

(από τον πρόλογο του μεταφραστή)

Λυρική αλλά και πνευματώδης, λόγια αλλά και παιγνιώδης, βαθιά συγκινημένη από την ομορφιά αλλά και ειλικρινής στους χαρακτηρισμούς της, η Τζαν Μόρις αναδεικνύεται σε μια από τις πιο πιστές αγαπημένες της πολυτραγουδισμένης πόλης. Χωρισμένο σε τρία μέρη (Οι άνθρωποι, Η πόλη, Η λαγκούνα), το βιβλίο δεν είναι ακριβώς μια χρονολογική ιστορία της πόλης ούτε και ένας ταξιδιωτικός οδηγός είναι μια λαμπρή τοιχογραφία της Βενετίας, όπου συνυπάρχουν και συνάπτονται η ιστορία, η κοινωνία και η γεωγραφία, η αστική δομή, οι άνθρωποι, τα κανάλια και η λαγκούνα. Είναι μια συνειρμική, κατά κάποιον τρόπο, περιήγηση σε παρελθόν, παρόν και μέλλον μέσα από την ιδιωματική γραφή της συγγραφέως.