Σχεδόν 70.000 ήταν οι νεκροί του πολέμου ανάμεσα στο τρομοκρατικό κίνημα «Φωτεινό Μονοπάτι» και στο κράτος του Περού τις δεκαετίες του '80 και του '90. Υπεύθυνο για περισσότερα από τα μισά θύματα που μετρήθηκαν εκείνη την εποχή, το «Μονοπάτι» υπήρξε η πιο θανατηφόρα αντάρτικη οργάνωση στην ιστορία της αμερικανικής ηπείρου. Ο Αμπιμαέλ Γκουσμάν, ο άνθρωπος που καθοδήγησε όλη αυτή τη βία και ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του ως την «τέταρτη ρομφαία» του διεθνούς κομμουνισμού μετά τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Μάο, δεν έφερε όπλα. Δεν είχε καμία υποστήριξη από ξένες κυβερνήσεις. Δεν πήγαινε καν στο πεδίο της μάχης. Για δώδεκα όμως ολόκληρα χρόνια, πίσω από ένα γραφείο, οπλισμένος με μια άκαμπτη ιδεολογία, προσπαθούσε να ελέγξει μια ολόκληρη χώρα.

Η ιστορία του αποτελεί ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα της καταστροφικής δύναμης των ιδεών. Πώς μετατράπηκε ο Γκουσμάν σε αντικείμενο προσωπολατρίας ικανό να εμπνεύσει μεταξύ των οπαδών του αποστολές καμικάζι; Ποιοι ήταν οι στρατιώτες του; Πώς βίωναν την αγάπη και το μίσος μεταξύ τους; Aφήγημα που βασίστηκε στις μαρτυρίες των πρωταγωνιστών του «Mοναπατιού», έχει όχι μόνο την αξία του δημοσιογραφικού ντοκουμέντου, αλλά (όπως ακριβώς και το Εν ψυχρώ του Τρούμαν Καπότε) διαβάζεται και ως συνταρακτικό μυθιστόρημα: είναι μια εμβάπτιση στο μυαλό ενός σφαγέα, ένα πορτρέτο του Κακού.