Ο γίγαντας Βάλτερ, πρώην όμηρος και κατόπιν πρωτοπαλλήκαρο του Αττίλα, το σκάει μαζί με τη μνηστή του από την Αυλή των Ούννων, κλέβοντας τον θησαυρό του βασιλιά. Προηγουμένως, το άλλο πρωτοπαλλήκαρο, ο φοβερός πολεμιστής Χάγκεν, πρώην όμηρος και αυτός και σταυραδερφός του Βάλτερ, έχει επίσης δραπετεύσει για να υπηρετήσει τον νόμιμο αφέντη του, τον βασιλιά των Φράγκων Γκούντερ. Ο Γκούντερ μαθαίνει πως το ζευγάρι περνάει από τα μέρη του και θέλει ν' αρπάξει τον θησαυρό, περιφρονώντας τις συμβουλές και τα δυσοίωνα όνειρα του Χάγκεν, που αρχικά θα μείνει πιστός στον φίλο του και δεν θα πολεμήσει. Στο μακελειό που ακολουθεί, ο Βάλτερ θα εξοντώσει - πλην του Γκούντερ - όλους τους Φράγκους πολεμιστές και ο Χάγκεν, δεσμευόμενος από τον υπέρτερο όρκο πίστης στον κύριό του, θ' αναγκαστεί να μπει στη μάχη. Έκβασή της, ο φρικτός ακρωτηριασμός των τριών πολεμιστών και η συμφιλίωση των δύο σταυραδερφών, που πειράζουν ο ένας τον άλλον για τις πληγές τους. Η αφήγηση κλείνει έτσι, αναπάντεχα, σε κλίμα φαιδρότητας.

Το ποίημα, λατινική διασκευή χαμένου ηρωικού άσματος από τον κύκλο των Νιμπελούνγκεν, γράφτηκε μεταξύ του Θ' και του Ι' αι. στη μονή Sankt Gallen της Αλαμανικής Ελβετίας. Ο άγνωστος συγγραφέας του δεν παύει να μας εκπλήσσει: αν και μοναχός, δεν διστάζει να περιγράψει με απροσδόκητη γλυκύτητα τις τρυφερές στιγμές του ζευγαριού είναι σαφές, αφ' ετέρου, ότι αγαπάει τη γερμανική μυθολογία και ποίηση, διακωμωδεί, ωστόσο, χριστιανός καθώς είναι, τα ιερά και τα όσιά της, τη δίψα για δόξα και την εκδίκηση. Κατά παρόμοιο τρόπο, περιπαίζει και τους Λατίνους κλασσικούς, βάζοντας βαρύγδουπα αποσπάσματά τους σε γκροτέσκες περιγραφές. Και τον αναγνώστη όμως κοροϊδεύει, δημιουργώντας του εσκεμμένα προσδοκίες που λίγο μετά διαψεύδονται. Ακόμα πιο παράδοξη όμως είναι - και μάλιστα για τα δεδομένα της εποχής - η γερή ελληνική παιδεία του, την οποίαν μπορεί κανείς να διαπιστώσει από το πρωτότυπο που παρατίθεται στην ανα χείρας έκδοση.