Η Ελένη Γκίνου είναι, μέσα από το ταξίδι, μια διά βίου φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο, που λέγεται «Αφρική» και που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα από τα κοσμικά πανεπιστήμια, όπως αυτά του Χάρβαρντ, της Οξφόρδης, της Σορβόννης. Η Αφρική προϋποθέτει εκπαίδευση, για να την καταλάβεις, για να τη δεχτείς και να σε δεχτεί, δηλαδή να σε τοποθετήσει πάνω από τη φτώχεια, τις αρρώστιες της.

Ύστερα από τριάντα χρόνια ταξιδιού στην Ευρώπη, την Ασία, την Αμερική και την Αφρική, δηλαδή σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, η συγγραφέας πιστεύει ακράδαντα ότι το ταξίδι στην Ευρώπη είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, το ταξίδι στην Αμερική η δευτεροβάθμια, ενώ το ταξίδι στην Ασία η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όταν ο ταξιδευτής έρχεται οπλισμένος με τα παραπάνω εφόδια, θα εκπαιδευτεί στην Αφρική σε μεταδιδακτορικό επίπεδο πάνω στις απλές αλλά και ύψιστες αξίες της ζωής και δε θα νιώσει την ανάγκη να ξαναγυρίσει στην Ασία ή την Αμερική.

Αυτά τα λόγια τα γράφει μια «αιχμάλωτη» όχι πολέμου αλλά της Αφρικής, η οποία δε σε αιχμαλωτίζει με τα μάγια της, αλλά απελευθερώνει την ψυχή με τη μαγεία της και δίνει μαθήματα σπουδής της έννοιας της ζωής πάνω στη γη με ένα συγκλονιστικό τρόπο, μέσα από μετάγγιση. Τη δύναμη, που έχει η Σαχάρα να σου αποκαλύπτει την προσωπική αιωνιότητα δεν την έχει κανένα άλλο κομμάτι της γης.

Η Αφρική δεν είναι μια απλή ήπειρος, αλλά η αρχή και το τέλος του ανθρώπινου και ζωικού σύμπαντος. Εδώ εμφανίστηκε ο πρώτος άνθρωπος εδώ υπάρχουν τα τελευταία απομεινάρια της φύσης. Και μόνο αυτά τα στοιχεία δημιουργούν ισχυρούς κραδασμούς στον ταξιδευτή. Η Αφρική δεν είναι πρωτόγονη αλλά πρωτογενής και το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να τη σεβαστούμε.